Auteur: J.H.Reitsma

Wij mensen
Zo: … full speed het oude jaar uit en het nieuwe jaar in.
Dat lijkt een beetje de trend.
Afronden van allerlei werkzaamheden in je baan, kerstborrels, eindejaars-festiviteiten, ook op de scholen (dus met je kinderen mee), tussendoor de nieuwe verzekeringen afsluiten (beetje te laat in verdiept, da’s waar), kerstboom kopen, huis versieren, kerstdiner voorbereiden (oh ja nieuw jurkje of op mijn minst een paar nieuwe leuke panty’s) en dán nog:
doelen stellen voor het nieuwe jaar, plannen maken, plannen uitwerken, zodat januari weer ‘full speed’ begonnen kan worden.
Pffff …
Wel allemaal nodig, zo lijkt het althans.
En allemaal gezellig en leuk. Dat zeker. Ja toch!?

De natuur
Dan … aan de andere kant de natuur om ons heen.
Winter, kou, mist, heel veel water, sneeuw: een totaal naar binnen gekeerde energie, zonder uitbundig bloeiende bloemen, ritselende bladeren en vruchtdragende struiken.
Tijd van inkeer, even rust.

En jij?
Herken jij dat het soms ook een beetje teveel is?
Als je heel eerlijk bent …
Teveel actie?
Ervaar jij juist in deze tijd van het jaar ook een ‘beetje’ van iets dat je moeheid zou kunnen noemen?
De gedachte dat je na vier uur ’s middags eigenlijk níets meer zou willen ‘doen’; alleen maar in de knusse warmte thuis wilt zijn, met een kop thee en een boek, of zoiets?
Of heb je de indruk dat er niet zo veel meer voor nodig is, of je wordt ziek?
Of anders nog: gebeurt er veel in je leven, wat je eigenlijk wel eens even op een rijtje zou willen zetten?

Hoezo dan die natuur?
Waarom haal je die er nou bij, Jeanette?
Nou … wij zíjn die natuur! Wij zijn net zo goed een onderdeel van die natuur als de bomen, de zon, de maan en die struiken die nu geen blad, bloemen en vruchten hebben.
Als je je aandacht daar wat meer op richt, dan zal je steeds meer opmerken en ervaren wat de invloed van de natuur op ons mensen en op jou is.
Je lijf heeft daar voelsprieten voor namelijk.

Alleen … wij vergeten dat wat makkelijk enerzijds en anderzijds zijn wij meesters geworden om het contact met ons wijze lichaam te ver-on-achtzamen (=we slaan er geen acht meer op) en dus voelen we de boodschappen van ons lichaam (dat wél die verbinding met de natuur in jou aanvoelt) niet meer of te laat.

Ons lijf
Afgelopen november gaf ik twee keer de workshop ‘Mijn lichaam als workmate en ik’.
In het contact met degenen die de workshops volgden werd me weer duidelijk hoeveel mensen de neiging hebben om hun grenzen (wel degelijk aangegeven door hun lichaam) overschrijden: met allerlei lichamelijke klachten als gevolg en een redelijk schrikbarend aantal jonge mensen met een burn-out.

Maar ja … ik wil zo graag
Dat geldt tenminste voor mij. Als ik eerlijk ben en naar mijn gedachten en gedrag kijk.
Voor jou ook?
Ik wil zo graag aan mijn eigen gestelde doelen voldoen.
Ik wil zo graag aan de verwachtingen van (sommige) anderen voldoen.
Ik wil zo graag overal bijzijn.
Ik wil zo graag sociaal zijn.
Ik wil zo graag mijn ideeën in actie omzetten.
Ik wil zo graag zichtbaar zijn op FB.
Ik wil zo graag een actieve moeder zijn en ook nog lief graag.
Ik wil zo graag een mooi kerstdiner maken.
Ik wil zo graag aandacht besteden aan mijn familie en vrienden.
Ik wil zo graag perfect zijn op mijn werk.
Ik wil zo graag ……………?

Wat wil jij zo graag?
En het liefst nog dit jaar.
Moet het echt?

Nu je lijf weer: ga even luisteren:
En wat ‘zegt’ je lichaam? Je hart? Je diepe verlangen?

Neem eens 2 minuutjes de tijd: ga even zitten, met je ogen dicht.
Adem een keer diep in en uit, laat je schouders eens zakken en ontspan je buik, je bovenbenen én je kaken… (of was alles al ontspannen?)
Als je hééééééél eerlijk bent.
Welke behoefte dient zich dan aan? In je lichaam.
En mag dat er misschien even zijn van je?

Echt niet raar
Natuurlijk voelt niet iedereen dit zo.
Maar weet dat het echt niet raar is, als je in deze donkere tijd van het jaar, je blik en energie wat naar binnen wilt richten, even contact wilt maken met je eigen mist, stilte of zelfs donkerte misschien.

Want daar ergens diep van binnen brandt jouw persoonlijke vlammetje, dat licht schijnt op wat echt gezien wil worden IN jou en DOOR jou.

“Wie buiten zich kijkt, droomt;
wie naar binnen kijkt, wordt wakker”
zegt Carl Gustav Jung

Wakker worden is van je automatische piloot af gaan.
Als je verbinding kunt maken met die vlam van binnen, dan weet je, waar je straks écht weer mee naar buiten wilt komen, wat echt gedaan wil worden door jou persoonlijk.
Het is als wachten op een geboorte en zwanger zijn van een energie die weer naar buiten wil als de tijd rijp is. Meegaan met de natuur … jouw natuur.
En dat is ook Kerst: even stil zijn en klaar maken voor een geboorte die licht brengt.
En niet alleen licht voor jezelf!

De winst
Ik geloof ‘heilig’ in de kracht van het luisteren naar je lichaam en het opzoeken van zo’n stille periode om dat goed te kunnen doen (want dat vraagt voor de meesten van ons toch wel wat oefening).
De winst daarvan is, dat je dan een samenwerking krijgt met je wijze lijf (en daarmee met de hele natuur, noem het ’t Universum, God, het Eeuwige, wat het ook maar is voor jou), in plaats van een strijd ‘tegen’.
Die samenwerking geeft energie!
Daar ligt onze kracht.
Onze kracht is onze waarde, ons talent, datgene waarmee we iets wezenlijks toevoegen voor onszelf én daarmee voor anderen, de wereld om ons heen.

Altazar Rossiter beschrijft dat heel mooi:

(uit de Happinez scheurkalender 2017)

Dit is wat ik je toewens in deze tijd voor Kerst en in de overgang naar het nieuwe jaar.
De mogelijkheid om naar jouw behoefte de stilte op te zoeken in jezelf.
De mist te willen en kunnen onderzoeken, in het donker te durven zijn, om van daaruit je eigen vlam te kunnen zien en ervaren: datgene wat in en door jou geboren wil worden!
Ik gun het je om het web even te verlaten …
Om na die rust, als je wilt, weer ‘full speed’ naar buiten te kunnen gaan, vanuit jouw hart en talenten, anders dan vanuit de druk van buitenaf (waar je die ook maar van laat binnenkomen).
Vanuit jouw eigen kracht, om zo ook ruimte te kunnen geven aan de kracht van anderen.

En wat kunnen we elkaar in die ruimte steunen en mooie dingen geven.
Een zegen zijn!
Ik wens je een gezegende Kersttijd en overgang naar jouw nieuwe jaar!

“Ik kan niet voelen”, zei hij.

Ik zit lekker met een kop thee op de bank bij een vuurtje.
De uitspraak van Deeprak Chopra ‘hier zijn is genoeg’. drijft mee op mijn gedachten en daalt in mijn lichaam.
Ik heb en neem daar de tijd voor.
En ik denk aan al die drukdoende mensen (waaronder ikzelf), vooral jonge mensen, die zo’n moeite hebben met ‘voelen’.

En ineens zie ik een lijntje voor me.
Dat gaat zo bij mij: inzichten borrelen in mij naar boven als een lijn.
Ik kan ineens een verband zien. En ik zie het niet alleen, ik word het gewaar, ik ervaar het in mijzelf.

De razendsnelle loop
Ik zie mensen snel praten, zo snel, dat ik heel attent moet zijn om te kunnen volgen wat ze zeggen.
Mijn kinderen kunnen dat ook zo goed.
Als ik iets zeg, komt er meteen iets terug in hoog tempo.
Er lijkt een vrijwel automatische ‘loop’ (een lus, een herhaling) te bestaan tussen oren, mind en mond.
Lager lijkt de informatie niet te komen.
Die ‘hoge loop’ draait op volle toeren.
Er moet gepraat en gehandeld worden (tweede loop). En wel meteen.

Heel praktisch dat dat kan, als het nodig is.

De keerzijde: voelen??
Maar er is ook een nadeel aan die razendsnelle loop.
De informatie heeft namelijk niet de tijd om via het lichaam (en vooral het hart en de buik), verwerkt te worden.
Daar is de info van buitenaf heus wel neergedaald, want dat gaat nog sneller dan onze hersenen dat kunnen, maar het wordt dan niet bewust waargenomen.
Dus het lijkt of het er niet is.

“Ik voel er niets bij”….
Of: “Ik voel niets”
Of: “Ik kan niet voelen”
Dat wordt dan een gewoonte, een vaste overtuiging.
Het lijkt op een gegeven moment een waarheid te zijn, dat niet kunnen voelen.

Maar voelen vraagt een beetje tijd … met ‘niets’.
En dus de wens om te voelen. Want je moet dan echt iets anders gaan doen: die snelle loop doorbreken.
Op je rem trappen en je aandacht naar binnen richten: bodyfulness betrachten.
Oftewel een beetje tijd nemen om te registreren wat er in je lichaam gebeurt.
Dat kan bij een gebeurtenis en ook in een gesprek. Bij een uitspraak van iemand met wie je praat: niet meteen eruit gooien wat je mond wil zeggen, maar eerst ervaren wat er in je lijf gebeurt. Even tijd nemen voor ogenschijnlijk niets.

EN ALLES WAT IN DIE ‘NIETS-TIJD’ WAARNEEMBAAR IS,
DAT IS NOU ‘VOELEN’.

Het cadeau van oefenen in waarnemen in niets-tijd?  Wijsheid ontvangen!
Wanneer je je daar een beetje in oefent wordt het scala van voelbare sensaties steeds groter.
Je zult tot de ontdekking komen dat er heel veel verschillende ervaringen, op verschillende plekken in je lijf te registreren zijn.
En hoe langer en vaker je dit oefent, hoe subtieler je leert ontvangen!

Ja ontvangen, want het is een ware schat die je lichaam je geeft, als je bereid bent met je lijf in contact te gaan.
Je eert de wijsheid van je lichaam zelfs, als je de tijd voor haar neemt.

Oude body-wisdom (mooi woord hè) lichaams-wijsheid
Een wijsheid die je vanaf het moment dat je in je lichaam hier kwam, al met je meedraagt!
Vandaar dat je, als je begint met de beoefening van bodyfulness (innerlijke aandacht schenken), zomaar opeens gevoelens gekoppeld aan een ver verleden boven kunt voelen komen.
Oeps….dat is niet altijd fijn. Echt niet.
Maar ga er maar vanuit, dat je lichaam dat niet voor niets naar je toezendt: je mag er iets mee doen.
Je mag groeien!

Je mag vrijer worden!
Want handelen vanuit het samenspel tussen jouw mind én jouw body, is stappen uit die automatische loop van snel re-ageren en jezelf de vrijheid geven om op een meer bewust niveau te spreken of te handelen (waarbij ook niets zeggen of doen bewust handelen kan zijn).
In dit samenspel kun je de volheid van leven ontvangen!
Dat is vrijheid!!

Oefenen
Dit vraagt bij de meesten van ons wel om enige oefening!
Wil je starten?
Ga zo nu en dan eens net als ik met een kopje thee of koffie zitten met jezelf. Verder niets.
In stilte.
Kijk eens bewust rond.
Wat zie je allemaal?
En voel dan eens je lichaam: wat word je gewaar? Hoe voelt het?
Adem eens een paar keer diep in en een uit. Ademen helpt je aandacht te laten gaan naar de plek die aandacht behoeft: waar wat te voelen valt.
En kijk, voel, luister.
Gebruik bewust je zintuigen.
Die zijn een prachtig uitgangspunt om bodyfulness te beoefenen.
Vooral dat luisteren! Dat is me toch een uitdaging.
Zowel het luisteren naar jezelf (je eigen lijf en gedachten), als luisteren naar een ander.

En start je vandaag een gesprek, wacht dan voor de lol eens een paar tellen voordat je iets zegt.
En observeer wat er in die korte ‘niets-tijd’ in je gebeurt.
Wat wilde je eigenlijk gaan zeggen?
En wil je dat nu nog steeds zeggen? Op die manier? Of …
De loop is doorbroken.
De keuze is aan jou: vrijheid.
Ik wens je vrij-spel!!!

Meer weten over luisteren?
Geef je dan nu op voor mijn
gratis webinar ‘7 sleutels om je partner echt te laten luisteren’
op 9 en 24 november a.s..
Een wereld aan inzicht in iets meer dan een uur.

Jeetje … ben ik dus geen goeie relatie-coach?

Laatst las ik een artikeltje van een relatiecoach die claimde dat het volgens haar visie een vereiste is voor een goede relatie-coach, dat deze een liefdevolle relatie met een partner heeft. (ik ga geen namen en linkjes noemen, maar ik las het echt!)

Ik liep leeg
Zo….die kwam ff heel hard binnen bij me.
Want ik interpreteerde dat meteen als het hebben van een ‘vaste-levenspartner-met-wie-je-op-dit-moment-een-langdurige-liefdevolle-relatie-hebt-in-één-huis-waarbinnen-je-ook-het-bed-deelt-en-dus-goeie-seks-hebt’.
Ja!!!!
Dat plaatje maakte mijn hoofd er in een split-second van!!
En dat idee, dat plaatje haalde me in en zette me ter plekke op dat moment voor het blok.
Ken je dat gevoel: pats boem stop er maar mee. Je voldoet niet!

“Ik kan er wel mee ophouden” dacht ik. En ik voelde even alle energie uit me weglopen (bijna inclusief het geluid van een leeglopende ballon vvvvppppprrrrtttttt).

Want bij mij zit het namelijk zo
Voor wie mij nog niet zo goed kent…..
Mijn privé situatie is de volgende:
Na een mooi, intens, liefdevol, spannend huwelijk van 26 jaar, waarin 2 bijzondere kinderen geboren werden (wat een groot appel deed op onze relatie, ons samen zijn, ons groeien als mens en als ouders), ging mijn man in op een verliefdheid voor een andere vrouw.
Ik kwam er zelf achter, ging het gesprek aan en kreeg de bevestiging, op een moment dat ik het toneel op moest (letterlijk!).
Heftig ja.
Ups en downs volgden, pogingen om samen verder te gaan, en telkens weer werd ik teruggeworpen op mijzelf.
En mijn horrorscenario werd waar: hij vertelde me in november 2013 dat hij ‘bij haar’ ging wonen.

Die nacht hebben we doorgepraat samen
We maakten samen een keuze.
Onze laatste nacht samen eindigde met een onderlinge afspraak: “we blijven in liefde en respect met elkaar omgaan”.
Onze keuze, ook van mij, die tot op de dag van vandaag standhoudt.

Makkelijk???
Nee, helemaal niet.
Toen begon het allemaal pas. Met vallen en opstaan dus en met respect voor mijn eigen emoties, die er ook mogen zijn.

De situatie nu: we wonen gescheiden onder één dak.
Ik heb geen echtgenoot meer, maar een huisvriend.
Een keuze. Voor nu.
Makkelijk??
Nee helemaal niet, althans niet voor mij.
Fijn? Ja soms fijn. Vooral ook voor onze kinderen.

Met m’n neus op feiten en gevoelens
Telkens word ik weer bepaald bij mijzelf: wie wil ik zijn? Waarom doe ik wat ik doe? Hoe wil ik reageren vanuit wie ik wil zijn? Wat is nu eigenlijk liefde en respect voor mijzelf en naar hem? Én naar onze kinderen niet te vergeten!!
Wat vraagt deze situatie van mij?

Allemaal vragen die ik ook aan mijn coachees stel!
En net als mijn coachees heb ook ik te maken met de ‘buitenwereld’, met alle ideeën, overtuigingen en oordelen die mensen om mij heen hebben.
Over mij, over hem, over hoe wij het doen, over wat ik eigenlijk zou moeten doen, over wat ik vooral niet moet doen. Heel lastig, irritant en verwarrend soms.

Dus niet de ideale relatie-coach?
Deze relatiecoach heeft op dit moment dus géén ‘gewone-liefdevolle-deel-samen-lekker-het-bed-en-de-eettafel-super-relatie’!!

Wat heeft deze relatie-coach dan wél?
Ik……
mijzelf……
Ik ben die ik ben. Mijn zoveel mogelijk transparante zelf. Een welwillende ploetervrouw.

Ik ben een vrouw, die al heel lang bezig is met persoonlijke groei en dat pad dus van binnen uit kent en gaat en de consequenties daarvan draagt.
Ik ben een vrouw die bereid is zich te laten spiegelen: in mijn eigen relatie, met alle emoties en gevoelens die daarbij horen.
Ik ken de onmacht én ik ken de kracht en weet waar die op te halen en te genereren is, als ik hem weer even mis. En dat hoef ik lekker niet altijd alleen te doen!
Ik ben de coach die leeft wat ze ook haar klanten geeft.
Ik ben de vrouw die de kracht, de angst, de valkuilen en vooral de uitdaging van communiceren kent (zowel vanuit mijn vak als logopedist en als coach en vooral uit mijn eigen ervaring, omdat communiceren en verbinding zoeken mijn levensopdracht is).
Ik (her)ken de manlijke en vrouwlijke patronen in een relatie en de invloed van oud-zeer (uit het gezin van herkomst) op een liefdesrelatie. Ik weet hoe het is om daar in te duiken en ermee aan de slag te gaan: niet er zachtjes omheen lopen, maar keihard de realiteit in de ogen te kijken en ermee te dealen.
Ik weet hoe het is om om te gaan met de pijn en emoties van wat onafwendbaar is, of lijkt.
Ik weet hoe het is, om telkens weer te kiezen voor liefde en respect en de invloed die dat heeft op het toelaten van de lichtheid en vrijheid in mijn leven.
Ik ben bereid te shiften, als dat nodig lijkt, in plaats van vast te houden aan …
Tenminste… dat denk ik … meestal.
Makkelijk???
Nee, helemaal niet.
Maar ja, wie heeft gezegd dat leven makkelijk is?

En weet je wat nou zo mooi is?
Ik zie hoe waardevol juist dat allemaal is in mijn coaching!
Zonder dat ik erover hoef te praten tijdens mijn coaching (mijn klant zit namelijk niet te wachten op mijn verhaal, maar op mijn aanwezigheid … voor hem of haar).
Want mijn cliënt komt juist bij mij, omdat hij of zij ook niet zo’n ‘big-smile-yes-allesgoed-leven’ ervaart.

In de jaren sinds deze situatie is ontstaan, ben ik zelf enorm gegroeid; getransformeerd!!
Ik heb mijzelf zoveel beter leren kennen.
Ik heb zoveel meer inzicht gekregen in hoe ik was tijdens ons huwelijk, hoe ik leefde vanuit oude patronen, vanuit angst! En hoe me dat weerhield van ontspannen, voluit, vrij, gepassioneerd leven en juist dát super voorbeeld voor mijn kinderen zijn. (voor hen is er dus vast ook nog wat te leren ? )
Ik ben mijzelf zoveel meer gaan waarderen.
Ik ben zoveel meer van mijzelf gaan houden.
Ik ben mijzelf zoveel vrijer gaan voelen.

Eb en vloed, daar beweeg ik in mee: stromen
En ik vind deze weg die ik ga zo waardevol! Ook al heb ik mijn momenten van F*ckPiepBalenAlleenvoelenWaaromik enzenz.

Nee, ik ben geen relatie-coach met een paradijselijke liefdesrelatie op dit moment.
Die komt vast en zeker…zodra mijn ziel daar werkelijk aan toe is.

Ik ben wel een relatie-coach die volop in de eb en vloed van het leven durft te staan.
Misschien geen mooi plaatje aan de buitenkant.
Wel transparantie en bereidheid om ook in lastige situaties de Liefde te leven.

Want hoe je het ook went of keert: die liefdevolle relatie waar ik JA tegen zei op 10 februari 1984, werd bekrachtigd in een JA-woord op 4 juli 1987 en is nog steeds een JA. Maar wel in een totaal andere vorm dan toen. Een getransformeerd JA!
En dat is mijn waardevolle NU!

-Eb en vloed-

Als eb
zich zorgen maakt
om ‘ik heb’
dan zou hij zich
niet terug durven trekken

als vloed
vertrouwen mist
in overvloed
dan zou zij zich
niet uit durven strekken

eb en vloed
getuigen van moed
van vertrouwen
in dat wat is zal zijn
samenspel
tussen geven en nemen
evenwicht
tussen groots en klein

En wat mag of moet jij hier nou mee?
Niks.
Je mag het binnen laten komen: “Oh … dit is dus Jeanette … ook”.

Verder mag je jezelf afvragen hoe gelukkig jij bent aan de buitenkant.
Hoe jij voldoet aan het plaatje dat anderen voorstellen, of dat jouw ego in jouw hoofd gemaakt heeft.
En je mag je afvragen hoe jij van binnen voelt en of die twee wel met elkaar matchen.
Bevind jij je in jouw eb?
Wat heb jij nodig om vloed te gaan ervaren?
Hoe is het in jouw/jullie relatie?
“Allesgoed?”

Of … is er een verlangen om meer, beter, dieper, liever, intiemer, ‘verbondener’, humorvoller, ‘sekser’ samen te zijn?

In dat laatste geval: ik weet een goeie relatie-coach voor je!
Iemand die midden in het echte leven staat en niets gek vindt of uit de weg gaat (voor zover ik weet) en die prachtige en vooral krachtige programma’s voor stellen heeft.

• Check even haar partnerStroom!!!
Dat is een uniek concept van haar waarin partners in anderhalve dag samen enorme stappen zetten (naar elkaar toe!).
• En volg haar op Facebook

• Geef je op voor haar gratis Webinar:
‘de 7 sleutels om je partner echt te laten luisteren!’ op 9 of 24 november a.s.!
Het goede begin van mindfulness in je relatie … nu het nog kan.
Of … inzicht in je huidige of vorige relatie én vooral in jezelf, met het oog op een nieuwe relatie.
Groeien begint met deuren open durven maken en ontdekken wat er zich in al die kamers afspeelt.

“Herleef je jeugd”, zegt Lou Niestadt op de kalender vandaag.
En ineens ben ik weer terug in gedachten in de tijd van mijn burn-out, waarin ik me realiseerde, dat ik mijzelf een heleboel ontzegd had als het gaat om kind mogen zijn.

Ik zag dat bijvoorbeeld terug in de manier hoe ik zelf ben omgegaan met mijn zwangerschappen. Vooral van mijn eerste kind.
“Zo bijzonder is het niet, doe niet zo overdreven, er zijn vele vrouwen die ‘gewoon’ zwanger zijn, heel normaal hoor”, dat waren zo’n beetje de gedachten die door mijn hoofd speelden.

Hoewel ik wel contact legde met dat kleine levende mensje binnen in mij (godzijdank!!), stond ik mijzelf niet toe om bijvoorbeeld leuke dingetjes te kopen.
Gewoon was goed genoeg, zei mijn mind.

Pas later realiseerde ik mij, waar dit toch wel wat wonderlijke patroon vandaan kwam én terwijl ik dit nu schrijf, realiseer ik mij, dat mijn lichaam haar uiterste best deed om mij met mijn aandacht naar binnen en naar mijzelf te laten gaan.
Ik had vanaf de derde maand al last van mijn bekken en had als snel moeite met lopen, staan en autorijden…..
Jeetje…dat lieve wijze lijf van mij!

En nu lees ik de tekst van Lou: las speeltijd in voor jezelf of koop iets, waar het nooit van gekomen is.
Grappig om te lezen ?.
Dat heb ik later namelijk gedaan.
Toen ons tweede kind al geboren was!!!!
Klein lief miniatuur serviesgoed van hout, dat symbool stond voor knussigheid.
En een prachtig ‘antroposofisch’ houten bedlampje (pompoen-huisje met kaboutertjes), voor de slaapkamer van mijn dochter. Gewoon, omdat ik het héél schattig vond en het mijzelf gunde.
Ja, mijzelf! Ook al vond mijn mind het veel te duur.

Waar gaat dit nou eigenlijk om?
Wat mij betreft om de patronen die je (meestal ongemerkt) meeneemt vanuit je eigen kindertijd en opvoeding.
En de invloed van die patronen op jezelf als ouder.
Want al die patronen zijn gebaseerd op overtuigingen, gegroeid tijdens je kindertijd en gevoed door jouw kijk op je eigen ouders.
Die gedachten (want dat zijn overtuigingen) sijpelen continu door je eigen gedrag als (aanstaande) moeder of vader heen.
En daarmee ontvangt je (ongeboren) kind ook de energie van deze patronen.
Het gaat om hoe deze patronen je in de weg kunnen staan om zelf een ontspannen en vrij leven te leiden.

Op deze manier kan jouw ouderschap een herhaling van (soms heel oude) zetten worden, met als gevolg dat je uiteindelijk tot de conclusie komt, dat je het wel heel anders wilde doen dan je ouders, maar dat je toch hetzelfde doet….
Hè jeetje!
“Herleef je jeugd”, zegt Lou.

Nooit te laat?
Nee, het is nooit te laat om daarmee aan de slag te gaan.
Niet voor jezelf en niet voor je kinderen.
Jezelf bevrijden van oude niet steunende patronen, verwerken van ‘oud-zeer’, maakt de weg voor jezelf én voor je kinderen ook vrijer.

En het mooiste?
Het mooiste is, wanneer je al begint met de weg vrijer maken, als je zelf in verwachting bent!
Dat je vanaf de start van de ontwikkeling van je kindje, je bewust bent van wat je zelf mag transformeren (loslaten misschien), zodat je je kindje heel bewust kunt ont-vangen.
Dan beleef je (in de ontvangst en opvoeding van je kindje) je jeugd alsnog, volgens Lou.
En geef je je kind een gelukkige jeugd.

Hoe?
Dat inzicht komt, als je je bewust wilt voorbereiden op de komst van je kind.
En dan gaat het niet zozeer om het klaarmaken van de babykamer en alle leuke spulletjes daarin (hoewel dat dus ook waardevol kan zijn), maar vooral om jouw emotionele klaar-zijn voor de ontvangst van je kind.
Weten waar het om draait als een kind geboren wordt: wat heeft het werkelijk nodig en hoe kun jij dat geven, al vanaf het moment dat je weet dat je in verwachting bent.
Weten welke verwachtingen en belemmeringen een rol spelen bij jou en je partner.
Weten wat je aan elkaar hebt als je straks ouders bent.
Weten waar jouw oud-zeer ligt, zodat je ermee aan de slag kunt gaan.
Bereid zijn om te voelen in jezelf en deze gevoelens deze gevoelens te onderzoeken.

Heb je al kinderen?
Dan is het dus niet te laat!
Dan kan dit alsnog. Kijk dan met net zoveel liefde en compassie naar je eigen zijn van ouder, als je naar je eigen ouders wilt kijken en maak de weg vrij in zachtheid!

Wil je een opstapje?
Dan heb ik een gaaf E-book, dat je in allerlei stappen door dit proces loodst en achtergrond info geeft. Een kostbaar geschenk van mij aan jou en je kind!
Voor als je je bewust wilt voorbereiden op het worden van moeder of vader, of … met terugwerkende kracht dit proces nog eens bewust wilt bekijken.
Je kunt dat E-book hier meteen gratis downloaden!

Waarom doe ik wat ik doe; de kracht van de pijn … mijn pijn!
Ofwel … rondje persoonlijk.

12 en 13 Juni was ik op een event met alleen maar vrouwen: wel 100.
Dolly Live: Dolly Heuveling van Beek leidde deze tweedaagse en had daarbij meerdere inspirerende vrouwen uitgenodigd die met ons deelden wat hen dreef. Of …waar hun inspiratie vandaan kwam.
Of beter gezegd: hoe het eigenlijk kwam dat ze deden wat ze deden.
En wat ze doen, daar zijn ze goed in.
In die zin dat ze met hun werk vele mensen bereiken en verder helpen en belangrijker nog: dat ze met wat ze doen hun eigen leven verrijken. Met geld ja, om te leven maar vooral met plezier, liefde, ontmoetingen, energie.

Wat heeft dat met mij te maken? Of met jou?
Zal ik je vertellen: open en eerlijk!

Zichtbaarheid
Eén van de lastige dingen in het ondernemerschap vind ik: zichtbaarheid. Mijzelf laten zien, zodat anderen mij kunnen leren kennen en eventueel een klik met mij voelen en erop durven vertrouwen dat ik als relatie-coach toegevoegde waarde (of zelfs essentiële waarde) kan geven in hun leven.
Mensen die mij al langer kennen trekken hun wenkbrauwen op: hoezo jij moeite met zichtbaarheeid?

Dit kan ik
De paradox is, dat ik mij op het toneel makkelijk kan laten zien, kwetsbaar kan en durf te zijn en inmiddels weet ik dat dat andere mensen kan raken. Zo gaaf! En dan voel ik ook de verbinding met mijzelf én die ander! Dan leef ik 300% (als dat kan). Ik bedoel in alle dimensies.
Maar als het gaat om mijn werk en vooral het gebruik van Facebook om mijzelf zichtbaar te laten zijn, dan is er een rem. Een grote!

In deze tweedaagse van Dolly: “Attract what you want” sprak ik met een groepje vrouwen na de eerste dag over het laten groeien van je bedrijf: klanten aantrekken. Eén van hen zei: Jeanette, je mag je meer persoonlijk laten zien. Eigenlijk had dat wat ze zei de lading ‘je moet…’.

En dan voel ik meteen weer die drempel, die rem.
En ik ontdekte dat die vooral voortkomt uit mijn principe van het respecteren van de ruimte/privacy van de ander: mijn huisvriend (de man met wie ik twee kinderen heb en tot een paar jaar geleden een huwelijk deelde), mijn twee kinderen en mijn ouders.
En in mijn beleving staat me dat in de weg, als het gaat om zichtbaarheid en openheid over waarom ik de missie in mijn werk voel die ik voel.
Ik had geen idee hoe ik in mijn werk-zichtbaarheid die twee kan combineren én … welk deel van mijzelf meer zichtbaar mag zijn.

De verschuiving
Tot gistermorgen: dag twee van Dolly’s Live-event.
Daar vertaalde ik in mijn aantekeningen de woorden van Claire van den Heuvel die een verhaal vertelde over het laten zien van je ‘true colors’.
Ik vertaalde haar woorden… schreef niet letterlijk op wat ze zei, maar door mij heen kwam de volgende zin op papier:
Vanuit mijn eigen pijn mijn kracht laten zien!
En in mijzelf verschoof er iets. Terwijl ik dat opschreef. Of eigenlijk: er ontstond een verbinding. Namelijk tussen mijn hoofd en mijn innerlijk, mijn hart, mijn weten, mijn Zijn.
De tranen waren niet meer tegen te houden en van de rest van het verhaal van Claire heb ik niets meer gehoord (ging over sinaasappel- of mango-sap zijn… je eigen sap dus? )
Ik realiseerde mij dat mijn werk (voor mij voelend als een missie, een innerlijke drang, een groot verlangen) dat gericht is op verbinding realiseren tussen partners en hun de handvatten geven om elkaar echt te zien en te accepteren en in vrijheid en openheid een hechte relatie op te bouwen, zodat hun (aanstaande) kinderen in een open, veilige, liefdevolle omgeving kunnen worden wie ze echt zijn, zodat er vrede kan ontstaan, dát werk en verlangen is gebaseerd op mijn eigen pijn!

Mijn pijn
De pijn van het gevoel niet gezien te zijn zoals ik werkelijk was.
Al een voor-geboorte pijn, omdat mijn moeder haar zwangerschap van mij heel lang verborgen heeft gehouden voor de buitenwereld, zelfs voor mijn vader.
Een geboorte-pijn, omdat er niemand was op het moment dat ik geboren werd, die mij liefdevol welkom heette. Daar lag ik na uren en uren heel hard werken tussen de benen van mijn moeder, die bewusteloos was en een vader op een meter afstand, die het allemaal te spannend vond om mij op te pakken.
Een levens-pijn, door in de omgeving waarin ik opgroeide de pijn van niet verbonden zijn tussen anderen te ervaren en dit vervolgens in mijn eigen gezin wéér te beleven: de onmacht van niet of onvoldoende gezien worden, twee prachtige kinderen met ieder hun eigen bijzonderheid, die hun hele schoolleven worstelden met anderen (vooral leerkrachten) om te mogen zijn wie ze werkelijk zijn en hun talenten te mogen uiten en uiteindelijk de pijn en de onmacht om de verbondenheid met mijn levensmaat (sinds ruim 30 jaar) aan me te voelen ontglippen.

Verbinding of alleen zijn
God was is mijn verlangen om verbinding te leggen tussen mij en de mensen van wie ik zielsveel houd groot.
En wat vind ik het goddelijk heerlijk om alleen te zijn in de veilige omarming en niets eisende natuur.
Wat heb ik mijn leven lang geworsteld met in verbinding zijn en alleen zijn.
Mijn verlangen om in contact te zijn op harts-niveau én tegelijkertijd mijzelf buiten de groep plaatsen; letterlijk terug te trekken, geen contact maken of zelfs vanuit weerstand en onderliggende boosheid afweren.
Dat laatste, omdat ik de aansluiting mistte: innerlijk op een andere golflengte leefde, zo het leek. En die golflengte snapte ikzelf ook nog niet.

Boosheid
Logisch denk ik nu; als je niet leert dat wie jij bent okay is, dan leer je je aanpassen. Maar niet zonder slag of stoot.
Ik voelde jarenlang de onderliggende boosheid, die ten grondslag ligt (zo ontdekte ik een paar jaar geleden) aan dat geboorte moment: “Is er niemand die mij hier ontvangt? Zak er dan maar in, dan doe ik het alleen wel!”
Alleen zijn is voor mij een heerlijkheid en gaat me makkelijk af. Ik heb het ook nodig, om energie bij te tanken en open te staan voor inspiratie en innerlijke wijsheid. Van daaruit doe ik mijn werk en schrijf ik gedichten.
Daarnaast was en is er dat grote verlangen om de ware verbinding te voelen tussen mijn authentieke zijn en de ander in zijn of haar authentieke zijn, of tussen mij en de natuur.

En nu ‘ben ik groot’.
10 jaar geleden deed ik mijn eerste training voor mijn persoonlijke ontwikkeling ( The Basic van CSA) en daar kreeg ik mijn eerste knallende inzicht.
Nu … op een paar maanden na, weer 10 jaar later krijgt dat inzicht een verdieping: letterlijk van hoofd naar hart gezakt!

Mijn kracht dankzij mijn pijn
Het is mijn eigen pijn en het daaraan gekoppelde verlangen en diep weten, dat maakte dat ik ben blijven zoeken en ontwikkelen: er is een mogelijkheid, altijd, om in verbinding te zijn met de ander.
En als je in staat bent die verbinding te leggen dan ontstaat er vrede!
In je liefdesrelatie, met je kinderen of met je ouders, je buurman of je oude opa.
Zelfs wereldwijd!
In je eigen kring werken aan verbinding, is werken aan vrede in het grotere geheel! Zelfs … al heb je pijn uit je opvoeding, zelfs al blijft je huwelijk niet bestaan, of gaan je kinderen hun eigen weg.
Uitgangspunt is, dat je bereid bent je eigen pijn onder ogen te zien, zodat je jezelf weer kunt dragen en liefhebben.
Zover was ik al wel. Ik leefde dat in mijn familie en relatie-leven. Kende die stukjes pijn, vooral in mijn hoofd.

Maar wat nu binnenkwam, daar bij Dolly’s Live Event is het besef, dat die pijn mij mij maakt en mij krachtig heeft gemaakt en maakt, nu ik het ten volle besef.
In mijn leven kan ik het één niet zien zonder het ander. Het is aan elkaar verbonden.
Het maakt mij wie ik ben. En dat mag er zijn.
Die pijn doormaken en ervaren (twee verschillende dingen) draagt bij aan de kracht van mijn missie hier in dit leven.

Mijn missie
Hoe gaaf is het als jonge ouders zich bewust voorbereiden op het ontvangen (anders dan nemen) van een kind. Dat betekent dat ze inzicht krijgen in hun eigen relatie met elkaar, zichzelf en hun ouders. Vanuit die inzichten ontstaat ruimte, vrijheid, liefde, openheid, kwetsbaarheid en dus ook kracht.
Kun je je een beetje voorstelling maken van hoe het voor een kindje is om in die ruimte geboren te worden????
Ik kan er bijna van gaan huilen. ZO GAAF!!!!! Voor iedereen!

Mijn pijn is de kracht van mijn werk.

En jij?
En wat voor mij geldt…. is vast niet zo uniek. We zijn allemaal mensen en hebben allemaal onze pijnlijke ervaringen, die we niet voor niets oplopen.
Ik wens je toe dat jij daarin ook je kracht vindt.
En vraag daarbij om hulp en sta open voor feedback. Het leven geeft je telkens weer een hint.
Op onverwachte momenten komt dan zomaar ‘ineens’ het inzicht!

Dankjewel
Dank Dolly en Francien en Claire en Pieter en Annemieke en zoveel andere mensen in mijn leven!!!
Dank levenspartner, kinderen en ouders, die mij zulke mooie spiegels gaven en geven, die ik nu weer beter begrijp en kan in-zien.
Dank je wel LEVEN!!

Ik sta lekker in mijn kracht!
En iedereen mag het weten!

De muur en je kop
Daar zit je dan … met je kop tegen de muur.
Je was net lekker bezig met een bepaald doel voor ogen.
EN dan ineens gebeurt er iets waardoor alles anders wordt en de weg die jij uitgestippeld had is geblokkeerd.
#PIEP..*##*GRRRR

De notenboom
Zoals de late vorst een paar weken geleden de beginnende blaadjes van de notenboom de mogelijkheid tot groeien ontnam.
Maar die boom is niet voor één gat te vangen, zag ik vanmorgen bewust. Kijk maar naar de foto die ik nam.
In razend tempo creëert hij nieuw fris groen blad, naast de bruine bevroren exemplaren. Die laat ‘ie voor wat ze zijn.
Plan B…
Of liever … plan A met een omweg.
De boom blijft doen waar die voor bedoeld is: blaadjes maken, zodat hij CO2 kan opnemen en zuurstof weer kan geven, om uiteindelijk vruchten te dragen.

Ik hoor hem geen verwijten maken naar die ‘stomme vorst’ of zelfs boos besluiten “dan maar geen blaadjes meer maken, zoek ’t ff lekker uit”.
Nee, die boom blijft trouw aan zijn essentie!

Jij bent geen boom.
Hoe werkt dat dan voor jou? Met jouw plan.

Blijf jij met je kop tegen de muur staan?
Boos zijn op alles en iedereen (inclusief vooral jezelf)?
Als slachtoffer van de situatie: “nou kan ik niet …, omdat …)?
Vooral op zoek naar de zondebok aan wie je tenminste de schuld kan geven. Wees eens echt eerlijk.
Ga je bij de pakken neerzetten: “dan maar helemaal niet …”?

Geen boom, dus kan je vragen stellen
Ben je bereid je emoties en teleurstelling te voelen en te erkennen en jezelf vervolgens de volgende meest cruciale én kracht gevende vragen te stellen:
1. Wat heb ik te doen of wil ik graag doen vanuit mijn essentie?
en
2. Wat vraagt deze situatie dan van mij?

Waarin zit dan de kracht van deze vragen?
1.     je hebt compassie met jezelf op de plek en in het moment van de       ‘mislukking’ en de emotie.
2.     je verbindt je met wat echt bij jou hoort en wat jij graag wilt.
3.     met deze vragen zet je een stap naar een ander perspectief.

Dat laatste noem ik ook wel ‘step left’ (een waardevolle term uit een training die ik jaren geleden volgde).

Step left
Je kunt deze stap letterlijk nemen!
Je doet letterlijk een stap naar links: je stapt uit je slachtofferschap, boosheid, teleurstelling, onmacht, verlamming, weerstand, niet weten of wat de blokkade voor jou ook maar is.
En als je er niet meer met je kop tegenaan staat, kijk je voorbij de muur: wat is er nu mogelijk?
Met die ‘step left’, stap je letterlijk in een ander energieveld, waardoor je weer nieuwe mogelijkheden kunt gaan zien en benutten.

De overstijgende power van verantwoordelijkheid
Met het stellen van de vragen en het zetten van de stap opzij, pak je je eigen verantwoordelijkheid op.
Voelen dat je verantwoordelijkheid kunt nemen geeft je tegelijkertijd ook kracht. Jij bent aan zet en jij kan het doen, of iets doen.
Er laten zich weer mogelijkheden zien en meestal meer dan je zag vanuit je plek tegen de muur.

Eén van mijn cliënten ontdekte, dat hij zichzelf echt anders voelde, wanneer hij bereid was om de verantwoordelijkheid op zich te nemen: blijer, prettiger.
En … hij ontdekte dat het een positief effect had op de relatie met zijn kinderen én zijn partner.
Dat noem ik nog eens de power van verantwoordelijkheid: die kracht overstijgt jezelf.
Je neemt anderen mee in de positieve energie waarin jij bent gestapt. Super gaaf!

Jij kunt toch zijn als de boom, die met zijn nieuwe blaadjes zuurstof afgeeft aan de omgeving!

In 5 stappen gebruik maken van het nut de stilte

Oeps…het werd stil
En ineens is het stil … héél stil.
Ik zit klaar om mijn coachee te ontvangen en die is er (nog) niet.
Mijn mobiel is stil.
Laptop al opgeborgen.
Geen muziekje aan, werkruimte opgeruimd, dus niets om even mijzelf mee af te leiden.
Hmmmmmm…
Ik zit in de stilte.

Aanvalluhhhh
En dan begint het.
Ik hoor het leger al stampend aankomen.
“Voorwaarts … mars,” dendert het door mijn hoofd.
Geweren in de aanslag: rammen maar.
De ene gedachte na de ander wordt op mij afgevuurd.
Of ik er alsjeblieft maar héél onrustig van wil worden.
Grrrr…dat lukt.

Het gevecht
Gedachten over wat ik nog ‘moet’ doen vandaag, bonk begint mijn hart.
Gedachten van twijfel over wat ik ‘wil’ doen vandaag, bonk-bonk doet mijn hart.
Gedachten die me haarfijn vertellen waarom ik misschien maar beter helemaal niet moet gaan doen wat ik van plan ben en eigenlijk heel graag wil, omdat … anderen dat veel beter kunnen dan ik, het toch niet gaat lukken, men mij niet aardig genoeg vindt, bonk-bonk-bonk trommelt mijn hart onrustig verder.

En meteen start de tegenaanval: “nou jij geeft ook lekker snel op zeg, enz enz enz”
BOINK….mijn hart geeft een grote roffel.

Weglopen dan maar
Herken jij hier iets van??
Ja?
Dan snap je waarom je die stilte meestal ontloopt en het lef vraagt om in de stilte te zijn.
Nee?
Dan snap je nu misschien waarom je die stilte meestal ontloopt en het lef vraagt om in de stilte te zijn: bij voorbaat liever een blokje om!

Want tot overmaat van ramp beginnen die ‘schotwonden’ ook nog eens te bloeden: de emoties breken door en je ervaart ineens tranen in je ogen, een prop in je keel of een ineengekrompen woedegevoel in je buik.
Tja….en op die emoties zit je al helemaal niet te wachten, daar in de stilte.
Of toch wel??

Het nut van die aanval in de stilte
Want dat is nou juist het mooie van dit soort momenten van stilte: als je ertoe bereid bent kun je juist heel veel ontdekken over én in jezelf.
En in negen van de tien gevallen is dat nou juist precies wat je nodig hebt: in plaats van weglopen bij jeZelf (je innerlijke gebeuren) en op de automatische piloot in het doen stappen en maar doorgaan, de tijd nemen om van binnen te observeren.
De ruimte te maken om echt te luisteren naar jezelf, zoals je dat vroeger graag van je ouders ontving en nu van en goede vriend of vriendin.
Je kunt jezelf die warme aandacht geven en daarmee heel veel ontdekken.
In die stilte laat je lichaam je van alles weten. En daar loop je dan niet van weg, maar besteed je aandacht aan, zodat je jezelf beter begrijpt, of ineens ontdekt wat je eigenlijk nodig hebt.
En dat levert je echt wat op, want luisteren naar je eigen behoeften houd je gezond, geeft je ruimte en vrijheid.

Wil je zelf onderzoeken en ervaren wat er in jou zich afspeelt en graag gehoord wil worden?
Gebruik dan de onderstaande 5 stappen.

Stap 1: Zet een wekkertje op 5 of 10 minuten voor deze 1e stap.
Zoek een rustig stil (?) plekje en ga daar lekker zitten met je voeten stevig op de grond.
Adem een paar keer diep in en uit en voel bewust je lichaam; vooral je buik wanneer je je adem diep binnen laat komen.
Richt een zachte blik naar binnen om te ontdekken wat zich daar afspeelt.
Voel hoe je lichaam aanvoelt. Ervaar je ergens spanning?
Zijn er pijntjes, tintelingen, gevoeligheden of drukplekjes?
Voel je je hart?
Welke gedachten komen er op of voorbij?
Komen er misschien gevoelens of emoties in je naar boven?

Stap 2:
Nadat de wekker is gegaan, neem je als het ware wat afstand van jezelf en observeer je zonder te oordelen: “oké, dit gebeurt er dus allemaal in mij….”
Zoveel gedachten, sensaties en gevoelens borrelen in mij als ik niet iets ‘doe’.
Dit laat zich nu zien en horen en voelen. morgen kan dat namelijk weer anders zijn.

Stap 3:
Ga eens na welke neigingen je in jezelf observeert.
Wat ben je geneigd te doen als al die sensaties en gevoelens en gedachten langskomen?

Stap 4:
Nadat je jezelf zo geobserveerd hebt zonder oordelen, keer je weer even voor een minuut (of langer als je dat prettig vindt) terug naar binnen: alleen maar ervaren in jezelf. Wat is er nu? Is er iets veranderd?

Stap 5:
Voel en word je bewust van wat het je oplevert om zo zonder oordeel (als het je lukt) naar je binnenwereld te luisteren.

Wil je ’t weten?
Mijn inzicht na dat onrustige kwartiertje vanmorgen?
Mijn inzicht was: ik heb het nodig om een vriendin te bellen: of ze me wil coachen vandaag.
And guess what: die vriendin bleek me een Whatsapp gestuurd te hebben, toen ik mijn telefoon weer aandeed. Toeval? Wie zal het zeggen.
In ieder geval had ze tijd en zin om me te coachen en ik kon opgelucht en ruim weer verder vanmiddag!
Ben blij dat ik deze keer niet dacht: “Jeanette, dit kan je toch allemaal zelf wel oplossen….watje!”