Categorie: Inspiratie

Jeetje … ben ik dus geen goeie relatie-coach?

Laatst las ik een artikeltje van een relatiecoach die claimde dat het volgens haar visie een vereiste is voor een goede relatie-coach, dat deze een liefdevolle relatie met een partner heeft. (ik ga geen namen en linkjes noemen, maar ik las het echt!)

Ik liep leeg
Zo….die kwam ff heel hard binnen bij me.
Want ik interpreteerde dat meteen als het hebben van een ‘vaste-levenspartner-met-wie-je-op-dit-moment-een-langdurige-liefdevolle-relatie-hebt-in-één-huis-waarbinnen-je-ook-het-bed-deelt-en-dus-goeie-seks-hebt’.
Ja!!!!
Dat plaatje maakte mijn hoofd er in een split-second van!!
En dat idee, dat plaatje haalde me in en zette me ter plekke op dat moment voor het blok.
Ken je dat gevoel: pats boem stop er maar mee. Je voldoet niet!

“Ik kan er wel mee ophouden” dacht ik. En ik voelde even alle energie uit me weglopen (bijna inclusief het geluid van een leeglopende ballon vvvvppppprrrrtttttt).

Want bij mij zit het namelijk zo
Voor wie mij nog niet zo goed kent…..
Mijn privé situatie is de volgende:
Na een mooi, intens, liefdevol, spannend huwelijk van 26 jaar, waarin 2 bijzondere kinderen geboren werden (wat een groot appel deed op onze relatie, ons samen zijn, ons groeien als mens en als ouders), ging mijn man in op een verliefdheid voor een andere vrouw.
Ik kwam er zelf achter, ging het gesprek aan en kreeg de bevestiging, op een moment dat ik het toneel op moest (letterlijk!).
Heftig ja.
Ups en downs volgden, pogingen om samen verder te gaan, en telkens weer werd ik teruggeworpen op mijzelf.
En mijn horrorscenario werd waar: hij vertelde me in november 2013 dat hij ‘bij haar’ ging wonen.

Die nacht hebben we doorgepraat samen
We maakten samen een keuze.
Onze laatste nacht samen eindigde met een onderlinge afspraak: “we blijven in liefde en respect met elkaar omgaan”.
Onze keuze, ook van mij, die tot op de dag van vandaag standhoudt.

Makkelijk???
Nee, helemaal niet.
Toen begon het allemaal pas. Met vallen en opstaan dus en met respect voor mijn eigen emoties, die er ook mogen zijn.

De situatie nu: we wonen gescheiden onder één dak.
Ik heb geen echtgenoot meer, maar een huisvriend.
Een keuze. Voor nu.
Makkelijk??
Nee helemaal niet, althans niet voor mij.
Fijn? Ja soms fijn. Vooral ook voor onze kinderen.

Met m’n neus op feiten en gevoelens
Telkens word ik weer bepaald bij mijzelf: wie wil ik zijn? Waarom doe ik wat ik doe? Hoe wil ik reageren vanuit wie ik wil zijn? Wat is nu eigenlijk liefde en respect voor mijzelf en naar hem? Én naar onze kinderen niet te vergeten!!
Wat vraagt deze situatie van mij?

Allemaal vragen die ik ook aan mijn coachees stel!
En net als mijn coachees heb ook ik te maken met de ‘buitenwereld’, met alle ideeën, overtuigingen en oordelen die mensen om mij heen hebben.
Over mij, over hem, over hoe wij het doen, over wat ik eigenlijk zou moeten doen, over wat ik vooral niet moet doen. Heel lastig, irritant en verwarrend soms.

Dus niet de ideale relatie-coach?
Deze relatiecoach heeft op dit moment dus géén ‘gewone-liefdevolle-deel-samen-lekker-het-bed-en-de-eettafel-super-relatie’!!

Wat heeft deze relatie-coach dan wél?
Ik……
mijzelf……
Ik ben die ik ben. Mijn zoveel mogelijk transparante zelf. Een welwillende ploetervrouw.

Ik ben een vrouw, die al heel lang bezig is met persoonlijke groei en dat pad dus van binnen uit kent en gaat en de consequenties daarvan draagt.
Ik ben een vrouw die bereid is zich te laten spiegelen: in mijn eigen relatie, met alle emoties en gevoelens die daarbij horen.
Ik ken de onmacht én ik ken de kracht en weet waar die op te halen en te genereren is, als ik hem weer even mis. En dat hoef ik lekker niet altijd alleen te doen!
Ik ben de coach die leeft wat ze ook haar klanten geeft.
Ik ben de vrouw die de kracht, de angst, de valkuilen en vooral de uitdaging van communiceren kent (zowel vanuit mijn vak als logopedist en als coach en vooral uit mijn eigen ervaring, omdat communiceren en verbinding zoeken mijn levensopdracht is).
Ik (her)ken de manlijke en vrouwlijke patronen in een relatie en de invloed van oud-zeer (uit het gezin van herkomst) op een liefdesrelatie. Ik weet hoe het is om daar in te duiken en ermee aan de slag te gaan: niet er zachtjes omheen lopen, maar keihard de realiteit in de ogen te kijken en ermee te dealen.
Ik weet hoe het is om om te gaan met de pijn en emoties van wat onafwendbaar is, of lijkt.
Ik weet hoe het is, om telkens weer te kiezen voor liefde en respect en de invloed die dat heeft op het toelaten van de lichtheid en vrijheid in mijn leven.
Ik ben bereid te shiften, als dat nodig lijkt, in plaats van vast te houden aan …
Tenminste… dat denk ik … meestal.
Makkelijk???
Nee, helemaal niet.
Maar ja, wie heeft gezegd dat leven makkelijk is?

En weet je wat nou zo mooi is?
Ik zie hoe waardevol juist dat allemaal is in mijn coaching!
Zonder dat ik erover hoef te praten tijdens mijn coaching (mijn klant zit namelijk niet te wachten op mijn verhaal, maar op mijn aanwezigheid … voor hem of haar).
Want mijn cliënt komt juist bij mij, omdat hij of zij ook niet zo’n ‘big-smile-yes-allesgoed-leven’ ervaart.

In de jaren sinds deze situatie is ontstaan, ben ik zelf enorm gegroeid; getransformeerd!!
Ik heb mijzelf zoveel beter leren kennen.
Ik heb zoveel meer inzicht gekregen in hoe ik was tijdens ons huwelijk, hoe ik leefde vanuit oude patronen, vanuit angst! En hoe me dat weerhield van ontspannen, voluit, vrij, gepassioneerd leven en juist dát super voorbeeld voor mijn kinderen zijn. (voor hen is er dus vast ook nog wat te leren ? )
Ik ben mijzelf zoveel meer gaan waarderen.
Ik ben zoveel meer van mijzelf gaan houden.
Ik ben mijzelf zoveel vrijer gaan voelen.

Eb en vloed, daar beweeg ik in mee: stromen
En ik vind deze weg die ik ga zo waardevol! Ook al heb ik mijn momenten van F*ckPiepBalenAlleenvoelenWaaromik enzenz.

Nee, ik ben geen relatie-coach met een paradijselijke liefdesrelatie op dit moment.
Die komt vast en zeker…zodra mijn ziel daar werkelijk aan toe is.

Ik ben wel een relatie-coach die volop in de eb en vloed van het leven durft te staan.
Misschien geen mooi plaatje aan de buitenkant.
Wel transparantie en bereidheid om ook in lastige situaties de Liefde te leven.

Want hoe je het ook went of keert: die liefdevolle relatie waar ik JA tegen zei op 10 februari 1984, werd bekrachtigd in een JA-woord op 4 juli 1987 en is nog steeds een JA. Maar wel in een totaal andere vorm dan toen. Een getransformeerd JA!
En dat is mijn waardevolle NU!

-Eb en vloed-

Als eb
zich zorgen maakt
om ‘ik heb’
dan zou hij zich
niet terug durven trekken

als vloed
vertrouwen mist
in overvloed
dan zou zij zich
niet uit durven strekken

eb en vloed
getuigen van moed
van vertrouwen
in dat wat is zal zijn
samenspel
tussen geven en nemen
evenwicht
tussen groots en klein

En wat mag of moet jij hier nou mee?
Niks.
Je mag het binnen laten komen: “Oh … dit is dus Jeanette … ook”.

Verder mag je jezelf afvragen hoe gelukkig jij bent aan de buitenkant.
Hoe jij voldoet aan het plaatje dat anderen voorstellen, of dat jouw ego in jouw hoofd gemaakt heeft.
En je mag je afvragen hoe jij van binnen voelt en of die twee wel met elkaar matchen.
Bevind jij je in jouw eb?
Wat heb jij nodig om vloed te gaan ervaren?
Hoe is het in jouw/jullie relatie?
“Allesgoed?”

Of … is er een verlangen om meer, beter, dieper, liever, intiemer, ‘verbondener’, humorvoller, ‘sekser’ samen te zijn?

In dat laatste geval: ik weet een goeie relatie-coach voor je!
Iemand die midden in het echte leven staat en niets gek vindt of uit de weg gaat (voor zover ik weet) en die prachtige en vooral krachtige programma’s voor stellen heeft.

• Check even haar partnerStroom!!!
Dat is een uniek concept van haar waarin partners in anderhalve dag samen enorme stappen zetten (naar elkaar toe!).
• En volg haar op Facebook

• Geef je op voor haar gratis Webinar:
‘de 7 sleutels om je partner echt te laten luisteren!’ op 9 of 24 november a.s.!
Het goede begin van mindfulness in je relatie … nu het nog kan.
Of … inzicht in je huidige of vorige relatie én vooral in jezelf, met het oog op een nieuwe relatie.
Groeien begint met deuren open durven maken en ontdekken wat er zich in al die kamers afspeelt.

“Herleef je jeugd”, zegt Lou Niestadt op de kalender vandaag.
En ineens ben ik weer terug in gedachten in de tijd van mijn burn-out, waarin ik me realiseerde, dat ik mijzelf een heleboel ontzegd had als het gaat om kind mogen zijn.

Ik zag dat bijvoorbeeld terug in de manier hoe ik zelf ben omgegaan met mijn zwangerschappen. Vooral van mijn eerste kind.
“Zo bijzonder is het niet, doe niet zo overdreven, er zijn vele vrouwen die ‘gewoon’ zwanger zijn, heel normaal hoor”, dat waren zo’n beetje de gedachten die door mijn hoofd speelden.

Hoewel ik wel contact legde met dat kleine levende mensje binnen in mij (godzijdank!!), stond ik mijzelf niet toe om bijvoorbeeld leuke dingetjes te kopen.
Gewoon was goed genoeg, zei mijn mind.

Pas later realiseerde ik mij, waar dit toch wel wat wonderlijke patroon vandaan kwam én terwijl ik dit nu schrijf, realiseer ik mij, dat mijn lichaam haar uiterste best deed om mij met mijn aandacht naar binnen en naar mijzelf te laten gaan.
Ik had vanaf de derde maand al last van mijn bekken en had als snel moeite met lopen, staan en autorijden…..
Jeetje…dat lieve wijze lijf van mij!

En nu lees ik de tekst van Lou: las speeltijd in voor jezelf of koop iets, waar het nooit van gekomen is.
Grappig om te lezen ?.
Dat heb ik later namelijk gedaan.
Toen ons tweede kind al geboren was!!!!
Klein lief miniatuur serviesgoed van hout, dat symbool stond voor knussigheid.
En een prachtig ‘antroposofisch’ houten bedlampje (pompoen-huisje met kaboutertjes), voor de slaapkamer van mijn dochter. Gewoon, omdat ik het héél schattig vond en het mijzelf gunde.
Ja, mijzelf! Ook al vond mijn mind het veel te duur.

Waar gaat dit nou eigenlijk om?
Wat mij betreft om de patronen die je (meestal ongemerkt) meeneemt vanuit je eigen kindertijd en opvoeding.
En de invloed van die patronen op jezelf als ouder.
Want al die patronen zijn gebaseerd op overtuigingen, gegroeid tijdens je kindertijd en gevoed door jouw kijk op je eigen ouders.
Die gedachten (want dat zijn overtuigingen) sijpelen continu door je eigen gedrag als (aanstaande) moeder of vader heen.
En daarmee ontvangt je (ongeboren) kind ook de energie van deze patronen.
Het gaat om hoe deze patronen je in de weg kunnen staan om zelf een ontspannen en vrij leven te leiden.

Op deze manier kan jouw ouderschap een herhaling van (soms heel oude) zetten worden, met als gevolg dat je uiteindelijk tot de conclusie komt, dat je het wel heel anders wilde doen dan je ouders, maar dat je toch hetzelfde doet….
Hè jeetje!
“Herleef je jeugd”, zegt Lou.

Nooit te laat?
Nee, het is nooit te laat om daarmee aan de slag te gaan.
Niet voor jezelf en niet voor je kinderen.
Jezelf bevrijden van oude niet steunende patronen, verwerken van ‘oud-zeer’, maakt de weg voor jezelf én voor je kinderen ook vrijer.

En het mooiste?
Het mooiste is, wanneer je al begint met de weg vrijer maken, als je zelf in verwachting bent!
Dat je vanaf de start van de ontwikkeling van je kindje, je bewust bent van wat je zelf mag transformeren (loslaten misschien), zodat je je kindje heel bewust kunt ont-vangen.
Dan beleef je (in de ontvangst en opvoeding van je kindje) je jeugd alsnog, volgens Lou.
En geef je je kind een gelukkige jeugd.

Hoe?
Dat inzicht komt, als je je bewust wilt voorbereiden op de komst van je kind.
En dan gaat het niet zozeer om het klaarmaken van de babykamer en alle leuke spulletjes daarin (hoewel dat dus ook waardevol kan zijn), maar vooral om jouw emotionele klaar-zijn voor de ontvangst van je kind.
Weten waar het om draait als een kind geboren wordt: wat heeft het werkelijk nodig en hoe kun jij dat geven, al vanaf het moment dat je weet dat je in verwachting bent.
Weten welke verwachtingen en belemmeringen een rol spelen bij jou en je partner.
Weten wat je aan elkaar hebt als je straks ouders bent.
Weten waar jouw oud-zeer ligt, zodat je ermee aan de slag kunt gaan.
Bereid zijn om te voelen in jezelf en deze gevoelens deze gevoelens te onderzoeken.

Heb je al kinderen?
Dan is het dus niet te laat!
Dan kan dit alsnog. Kijk dan met net zoveel liefde en compassie naar je eigen zijn van ouder, als je naar je eigen ouders wilt kijken en maak de weg vrij in zachtheid!

Wil je een opstapje?
Dan heb ik een gaaf E-book, dat je in allerlei stappen door dit proces loodst en achtergrond info geeft. Een kostbaar geschenk van mij aan jou en je kind!
Voor als je je bewust wilt voorbereiden op het worden van moeder of vader, of … met terugwerkende kracht dit proces nog eens bewust wilt bekijken.
Je kunt dat E-book hier meteen gratis downloaden!

Waarom doe ik wat ik doe; de kracht van de pijn … mijn pijn!
Ofwel … rondje persoonlijk.

12 en 13 Juni was ik op een event met alleen maar vrouwen: wel 100.
Dolly Live: Dolly Heuveling van Beek leidde deze tweedaagse en had daarbij meerdere inspirerende vrouwen uitgenodigd die met ons deelden wat hen dreef. Of …waar hun inspiratie vandaan kwam.
Of beter gezegd: hoe het eigenlijk kwam dat ze deden wat ze deden.
En wat ze doen, daar zijn ze goed in.
In die zin dat ze met hun werk vele mensen bereiken en verder helpen en belangrijker nog: dat ze met wat ze doen hun eigen leven verrijken. Met geld ja, om te leven maar vooral met plezier, liefde, ontmoetingen, energie.

Wat heeft dat met mij te maken? Of met jou?
Zal ik je vertellen: open en eerlijk!

Zichtbaarheid
Eén van de lastige dingen in het ondernemerschap vind ik: zichtbaarheid. Mijzelf laten zien, zodat anderen mij kunnen leren kennen en eventueel een klik met mij voelen en erop durven vertrouwen dat ik als relatie-coach toegevoegde waarde (of zelfs essentiële waarde) kan geven in hun leven.
Mensen die mij al langer kennen trekken hun wenkbrauwen op: hoezo jij moeite met zichtbaarheeid?

Dit kan ik
De paradox is, dat ik mij op het toneel makkelijk kan laten zien, kwetsbaar kan en durf te zijn en inmiddels weet ik dat dat andere mensen kan raken. Zo gaaf! En dan voel ik ook de verbinding met mijzelf én die ander! Dan leef ik 300% (als dat kan). Ik bedoel in alle dimensies.
Maar als het gaat om mijn werk en vooral het gebruik van Facebook om mijzelf zichtbaar te laten zijn, dan is er een rem. Een grote!

In deze tweedaagse van Dolly: “Attract what you want” sprak ik met een groepje vrouwen na de eerste dag over het laten groeien van je bedrijf: klanten aantrekken. Eén van hen zei: Jeanette, je mag je meer persoonlijk laten zien. Eigenlijk had dat wat ze zei de lading ‘je moet…’.

En dan voel ik meteen weer die drempel, die rem.
En ik ontdekte dat die vooral voortkomt uit mijn principe van het respecteren van de ruimte/privacy van de ander: mijn huisvriend (de man met wie ik twee kinderen heb en tot een paar jaar geleden een huwelijk deelde), mijn twee kinderen en mijn ouders.
En in mijn beleving staat me dat in de weg, als het gaat om zichtbaarheid en openheid over waarom ik de missie in mijn werk voel die ik voel.
Ik had geen idee hoe ik in mijn werk-zichtbaarheid die twee kan combineren én … welk deel van mijzelf meer zichtbaar mag zijn.

De verschuiving
Tot gistermorgen: dag twee van Dolly’s Live-event.
Daar vertaalde ik in mijn aantekeningen de woorden van Claire van den Heuvel die een verhaal vertelde over het laten zien van je ‘true colors’.
Ik vertaalde haar woorden… schreef niet letterlijk op wat ze zei, maar door mij heen kwam de volgende zin op papier:
Vanuit mijn eigen pijn mijn kracht laten zien!
En in mijzelf verschoof er iets. Terwijl ik dat opschreef. Of eigenlijk: er ontstond een verbinding. Namelijk tussen mijn hoofd en mijn innerlijk, mijn hart, mijn weten, mijn Zijn.
De tranen waren niet meer tegen te houden en van de rest van het verhaal van Claire heb ik niets meer gehoord (ging over sinaasappel- of mango-sap zijn… je eigen sap dus? )
Ik realiseerde mij dat mijn werk (voor mij voelend als een missie, een innerlijke drang, een groot verlangen) dat gericht is op verbinding realiseren tussen partners en hun de handvatten geven om elkaar echt te zien en te accepteren en in vrijheid en openheid een hechte relatie op te bouwen, zodat hun (aanstaande) kinderen in een open, veilige, liefdevolle omgeving kunnen worden wie ze echt zijn, zodat er vrede kan ontstaan, dát werk en verlangen is gebaseerd op mijn eigen pijn!

Mijn pijn
De pijn van het gevoel niet gezien te zijn zoals ik werkelijk was.
Al een voor-geboorte pijn, omdat mijn moeder haar zwangerschap van mij heel lang verborgen heeft gehouden voor de buitenwereld, zelfs voor mijn vader.
Een geboorte-pijn, omdat er niemand was op het moment dat ik geboren werd, die mij liefdevol welkom heette. Daar lag ik na uren en uren heel hard werken tussen de benen van mijn moeder, die bewusteloos was en een vader op een meter afstand, die het allemaal te spannend vond om mij op te pakken.
Een levens-pijn, door in de omgeving waarin ik opgroeide de pijn van niet verbonden zijn tussen anderen te ervaren en dit vervolgens in mijn eigen gezin wéér te beleven: de onmacht van niet of onvoldoende gezien worden, twee prachtige kinderen met ieder hun eigen bijzonderheid, die hun hele schoolleven worstelden met anderen (vooral leerkrachten) om te mogen zijn wie ze werkelijk zijn en hun talenten te mogen uiten en uiteindelijk de pijn en de onmacht om de verbondenheid met mijn levensmaat (sinds ruim 30 jaar) aan me te voelen ontglippen.

Verbinding of alleen zijn
God was is mijn verlangen om verbinding te leggen tussen mij en de mensen van wie ik zielsveel houd groot.
En wat vind ik het goddelijk heerlijk om alleen te zijn in de veilige omarming en niets eisende natuur.
Wat heb ik mijn leven lang geworsteld met in verbinding zijn en alleen zijn.
Mijn verlangen om in contact te zijn op harts-niveau én tegelijkertijd mijzelf buiten de groep plaatsen; letterlijk terug te trekken, geen contact maken of zelfs vanuit weerstand en onderliggende boosheid afweren.
Dat laatste, omdat ik de aansluiting mistte: innerlijk op een andere golflengte leefde, zo het leek. En die golflengte snapte ikzelf ook nog niet.

Boosheid
Logisch denk ik nu; als je niet leert dat wie jij bent okay is, dan leer je je aanpassen. Maar niet zonder slag of stoot.
Ik voelde jarenlang de onderliggende boosheid, die ten grondslag ligt (zo ontdekte ik een paar jaar geleden) aan dat geboorte moment: “Is er niemand die mij hier ontvangt? Zak er dan maar in, dan doe ik het alleen wel!”
Alleen zijn is voor mij een heerlijkheid en gaat me makkelijk af. Ik heb het ook nodig, om energie bij te tanken en open te staan voor inspiratie en innerlijke wijsheid. Van daaruit doe ik mijn werk en schrijf ik gedichten.
Daarnaast was en is er dat grote verlangen om de ware verbinding te voelen tussen mijn authentieke zijn en de ander in zijn of haar authentieke zijn, of tussen mij en de natuur.

En nu ‘ben ik groot’.
10 jaar geleden deed ik mijn eerste training voor mijn persoonlijke ontwikkeling ( The Basic van CSA) en daar kreeg ik mijn eerste knallende inzicht.
Nu … op een paar maanden na, weer 10 jaar later krijgt dat inzicht een verdieping: letterlijk van hoofd naar hart gezakt!

Mijn kracht dankzij mijn pijn
Het is mijn eigen pijn en het daaraan gekoppelde verlangen en diep weten, dat maakte dat ik ben blijven zoeken en ontwikkelen: er is een mogelijkheid, altijd, om in verbinding te zijn met de ander.
En als je in staat bent die verbinding te leggen dan ontstaat er vrede!
In je liefdesrelatie, met je kinderen of met je ouders, je buurman of je oude opa.
Zelfs wereldwijd!
In je eigen kring werken aan verbinding, is werken aan vrede in het grotere geheel! Zelfs … al heb je pijn uit je opvoeding, zelfs al blijft je huwelijk niet bestaan, of gaan je kinderen hun eigen weg.
Uitgangspunt is, dat je bereid bent je eigen pijn onder ogen te zien, zodat je jezelf weer kunt dragen en liefhebben.
Zover was ik al wel. Ik leefde dat in mijn familie en relatie-leven. Kende die stukjes pijn, vooral in mijn hoofd.

Maar wat nu binnenkwam, daar bij Dolly’s Live Event is het besef, dat die pijn mij mij maakt en mij krachtig heeft gemaakt en maakt, nu ik het ten volle besef.
In mijn leven kan ik het één niet zien zonder het ander. Het is aan elkaar verbonden.
Het maakt mij wie ik ben. En dat mag er zijn.
Die pijn doormaken en ervaren (twee verschillende dingen) draagt bij aan de kracht van mijn missie hier in dit leven.

Mijn missie
Hoe gaaf is het als jonge ouders zich bewust voorbereiden op het ontvangen (anders dan nemen) van een kind. Dat betekent dat ze inzicht krijgen in hun eigen relatie met elkaar, zichzelf en hun ouders. Vanuit die inzichten ontstaat ruimte, vrijheid, liefde, openheid, kwetsbaarheid en dus ook kracht.
Kun je je een beetje voorstelling maken van hoe het voor een kindje is om in die ruimte geboren te worden????
Ik kan er bijna van gaan huilen. ZO GAAF!!!!! Voor iedereen!

Mijn pijn is de kracht van mijn werk.

En jij?
En wat voor mij geldt…. is vast niet zo uniek. We zijn allemaal mensen en hebben allemaal onze pijnlijke ervaringen, die we niet voor niets oplopen.
Ik wens je toe dat jij daarin ook je kracht vindt.
En vraag daarbij om hulp en sta open voor feedback. Het leven geeft je telkens weer een hint.
Op onverwachte momenten komt dan zomaar ‘ineens’ het inzicht!

Dankjewel
Dank Dolly en Francien en Claire en Pieter en Annemieke en zoveel andere mensen in mijn leven!!!
Dank levenspartner, kinderen en ouders, die mij zulke mooie spiegels gaven en geven, die ik nu weer beter begrijp en kan in-zien.
Dank je wel LEVEN!!

Ik sta lekker in mijn kracht!
En iedereen mag het weten!

De muur en je kop
Daar zit je dan … met je kop tegen de muur.
Je was net lekker bezig met een bepaald doel voor ogen.
EN dan ineens gebeurt er iets waardoor alles anders wordt en de weg die jij uitgestippeld had is geblokkeerd.
#PIEP..*##*GRRRR

De notenboom
Zoals de late vorst een paar weken geleden de beginnende blaadjes van de notenboom de mogelijkheid tot groeien ontnam.
Maar die boom is niet voor één gat te vangen, zag ik vanmorgen bewust. Kijk maar naar de foto die ik nam.
In razend tempo creëert hij nieuw fris groen blad, naast de bruine bevroren exemplaren. Die laat ‘ie voor wat ze zijn.
Plan B…
Of liever … plan A met een omweg.
De boom blijft doen waar die voor bedoeld is: blaadjes maken, zodat hij CO2 kan opnemen en zuurstof weer kan geven, om uiteindelijk vruchten te dragen.

Ik hoor hem geen verwijten maken naar die ‘stomme vorst’ of zelfs boos besluiten “dan maar geen blaadjes meer maken, zoek ’t ff lekker uit”.
Nee, die boom blijft trouw aan zijn essentie!

Jij bent geen boom.
Hoe werkt dat dan voor jou? Met jouw plan.

Blijf jij met je kop tegen de muur staan?
Boos zijn op alles en iedereen (inclusief vooral jezelf)?
Als slachtoffer van de situatie: “nou kan ik niet …, omdat …)?
Vooral op zoek naar de zondebok aan wie je tenminste de schuld kan geven. Wees eens echt eerlijk.
Ga je bij de pakken neerzetten: “dan maar helemaal niet …”?

Geen boom, dus kan je vragen stellen
Ben je bereid je emoties en teleurstelling te voelen en te erkennen en jezelf vervolgens de volgende meest cruciale én kracht gevende vragen te stellen:
1. Wat heb ik te doen of wil ik graag doen vanuit mijn essentie?
en
2. Wat vraagt deze situatie dan van mij?

Waarin zit dan de kracht van deze vragen?
1.     je hebt compassie met jezelf op de plek en in het moment van de       ‘mislukking’ en de emotie.
2.     je verbindt je met wat echt bij jou hoort en wat jij graag wilt.
3.     met deze vragen zet je een stap naar een ander perspectief.

Dat laatste noem ik ook wel ‘step left’ (een waardevolle term uit een training die ik jaren geleden volgde).

Step left
Je kunt deze stap letterlijk nemen!
Je doet letterlijk een stap naar links: je stapt uit je slachtofferschap, boosheid, teleurstelling, onmacht, verlamming, weerstand, niet weten of wat de blokkade voor jou ook maar is.
En als je er niet meer met je kop tegenaan staat, kijk je voorbij de muur: wat is er nu mogelijk?
Met die ‘step left’, stap je letterlijk in een ander energieveld, waardoor je weer nieuwe mogelijkheden kunt gaan zien en benutten.

De overstijgende power van verantwoordelijkheid
Met het stellen van de vragen en het zetten van de stap opzij, pak je je eigen verantwoordelijkheid op.
Voelen dat je verantwoordelijkheid kunt nemen geeft je tegelijkertijd ook kracht. Jij bent aan zet en jij kan het doen, of iets doen.
Er laten zich weer mogelijkheden zien en meestal meer dan je zag vanuit je plek tegen de muur.

Eén van mijn cliënten ontdekte, dat hij zichzelf echt anders voelde, wanneer hij bereid was om de verantwoordelijkheid op zich te nemen: blijer, prettiger.
En … hij ontdekte dat het een positief effect had op de relatie met zijn kinderen én zijn partner.
Dat noem ik nog eens de power van verantwoordelijkheid: die kracht overstijgt jezelf.
Je neemt anderen mee in de positieve energie waarin jij bent gestapt. Super gaaf!

Jij kunt toch zijn als de boom, die met zijn nieuwe blaadjes zuurstof afgeeft aan de omgeving!

In 5 stappen gebruik maken van het nut de stilte

Oeps…het werd stil
En ineens is het stil … héél stil.
Ik zit klaar om mijn coachee te ontvangen en die is er (nog) niet.
Mijn mobiel is stil.
Laptop al opgeborgen.
Geen muziekje aan, werkruimte opgeruimd, dus niets om even mijzelf mee af te leiden.
Hmmmmmm…
Ik zit in de stilte.

Aanvalluhhhh
En dan begint het.
Ik hoor het leger al stampend aankomen.
“Voorwaarts … mars,” dendert het door mijn hoofd.
Geweren in de aanslag: rammen maar.
De ene gedachte na de ander wordt op mij afgevuurd.
Of ik er alsjeblieft maar héél onrustig van wil worden.
Grrrr…dat lukt.

Het gevecht
Gedachten over wat ik nog ‘moet’ doen vandaag, bonk begint mijn hart.
Gedachten van twijfel over wat ik ‘wil’ doen vandaag, bonk-bonk doet mijn hart.
Gedachten die me haarfijn vertellen waarom ik misschien maar beter helemaal niet moet gaan doen wat ik van plan ben en eigenlijk heel graag wil, omdat … anderen dat veel beter kunnen dan ik, het toch niet gaat lukken, men mij niet aardig genoeg vindt, bonk-bonk-bonk trommelt mijn hart onrustig verder.

En meteen start de tegenaanval: “nou jij geeft ook lekker snel op zeg, enz enz enz”
BOINK….mijn hart geeft een grote roffel.

Weglopen dan maar
Herken jij hier iets van??
Ja?
Dan snap je waarom je die stilte meestal ontloopt en het lef vraagt om in de stilte te zijn.
Nee?
Dan snap je nu misschien waarom je die stilte meestal ontloopt en het lef vraagt om in de stilte te zijn: bij voorbaat liever een blokje om!

Want tot overmaat van ramp beginnen die ‘schotwonden’ ook nog eens te bloeden: de emoties breken door en je ervaart ineens tranen in je ogen, een prop in je keel of een ineengekrompen woedegevoel in je buik.
Tja….en op die emoties zit je al helemaal niet te wachten, daar in de stilte.
Of toch wel??

Het nut van die aanval in de stilte
Want dat is nou juist het mooie van dit soort momenten van stilte: als je ertoe bereid bent kun je juist heel veel ontdekken over én in jezelf.
En in negen van de tien gevallen is dat nou juist precies wat je nodig hebt: in plaats van weglopen bij jeZelf (je innerlijke gebeuren) en op de automatische piloot in het doen stappen en maar doorgaan, de tijd nemen om van binnen te observeren.
De ruimte te maken om echt te luisteren naar jezelf, zoals je dat vroeger graag van je ouders ontving en nu van en goede vriend of vriendin.
Je kunt jezelf die warme aandacht geven en daarmee heel veel ontdekken.
In die stilte laat je lichaam je van alles weten. En daar loop je dan niet van weg, maar besteed je aandacht aan, zodat je jezelf beter begrijpt, of ineens ontdekt wat je eigenlijk nodig hebt.
En dat levert je echt wat op, want luisteren naar je eigen behoeften houd je gezond, geeft je ruimte en vrijheid.

Wil je zelf onderzoeken en ervaren wat er in jou zich afspeelt en graag gehoord wil worden?
Gebruik dan de onderstaande 5 stappen.

Stap 1: Zet een wekkertje op 5 of 10 minuten voor deze 1e stap.
Zoek een rustig stil (?) plekje en ga daar lekker zitten met je voeten stevig op de grond.
Adem een paar keer diep in en uit en voel bewust je lichaam; vooral je buik wanneer je je adem diep binnen laat komen.
Richt een zachte blik naar binnen om te ontdekken wat zich daar afspeelt.
Voel hoe je lichaam aanvoelt. Ervaar je ergens spanning?
Zijn er pijntjes, tintelingen, gevoeligheden of drukplekjes?
Voel je je hart?
Welke gedachten komen er op of voorbij?
Komen er misschien gevoelens of emoties in je naar boven?

Stap 2:
Nadat de wekker is gegaan, neem je als het ware wat afstand van jezelf en observeer je zonder te oordelen: “oké, dit gebeurt er dus allemaal in mij….”
Zoveel gedachten, sensaties en gevoelens borrelen in mij als ik niet iets ‘doe’.
Dit laat zich nu zien en horen en voelen. morgen kan dat namelijk weer anders zijn.

Stap 3:
Ga eens na welke neigingen je in jezelf observeert.
Wat ben je geneigd te doen als al die sensaties en gevoelens en gedachten langskomen?

Stap 4:
Nadat je jezelf zo geobserveerd hebt zonder oordelen, keer je weer even voor een minuut (of langer als je dat prettig vindt) terug naar binnen: alleen maar ervaren in jezelf. Wat is er nu? Is er iets veranderd?

Stap 5:
Voel en word je bewust van wat het je oplevert om zo zonder oordeel (als het je lukt) naar je binnenwereld te luisteren.

Wil je ’t weten?
Mijn inzicht na dat onrustige kwartiertje vanmorgen?
Mijn inzicht was: ik heb het nodig om een vriendin te bellen: of ze me wil coachen vandaag.
And guess what: die vriendin bleek me een Whatsapp gestuurd te hebben, toen ik mijn telefoon weer aandeed. Toeval? Wie zal het zeggen.
In ieder geval had ze tijd en zin om me te coachen en ik kon opgelucht en ruim weer verder vanmiddag!
Ben blij dat ik deze keer niet dacht: “Jeanette, dit kan je toch allemaal zelf wel oplossen….watje!”

Leegte; de grote verbinder

Vandaag 1 maart valt Aswoensdag samen met Nationale Complimentendag.

Aswoensdag is de van oudsher Katholieke start van 40 dagen vasten; de dag na carnaval en de 40 dagen voor Pasen.
Als je wilt weten waarom deze woensdag Aswoensdag heet, kijk dan hier.
De vastentijd herinnert aan de 40 dagen die Jezus in de woestijn doorbracht zonder eten en drinken.

En Nationale Complimentendag….?
Dat is elk jaar op 1 maart!

Maar wat is nou de overeenkomst tussen die twee dagen? En wat kan je ermee?

Vasten is bewustworden?
Vasten kan tegenwoordig verschillende manieren inhouden, maar de kern is wel: geen dingen eten die er niet werkelijk toe doen als voeding voor je lichaam.
Daarmee kun je je bewust worden: hoe onbewust je geneigd bent om te gaan met eten, jezelf voeden, zorgen voor je lichaam en als hoogste goed misschien wel, hoe makkelijk je vergeet zorg te dragen voor je innerlijk, je ziel.
(Je kunt jezelf namelijk behalve met voeding ook volgooien met negatieve gedachten over jezelf, veel teveel computerspellen, geweld op tv of irritaties over van alles en nog wat en … vul maar in wat dat voor jou is)

Leeg worden
Tijdens het vasten maak je jezelf behalve leeg van overbodige voeding en ‘gewoonte-voer’ ook ‘leeg’ van gewoonten.
En wanneer je jezelf leeg maakt van alles wat ‘automatische piloot’ is, dan is de weg vrij om eens echt bij jeZelf uit te komen: daar waar het wél echt om gaat.
Als er geen afleiding is van snoep, overvloedig drinken en andere niet absoluut noodzakelijke dingen, kun je werkelijk geconfronteerd worden met JOU!
Je komt tot je kern!

En dan die complimenten
Hoe vaak geven we ze aan anderen?
Niet uit gewoonte “goed gedaan schat”, maar echt…bewust…gemeend, vanuit ons hart?!

De ander wéét toch wel dat je iets fijn vindt?
Ja maar hij was toch gisteren hartstikke irritant?
Is het echt nodig? Ze doet toch gewoon haar werk?
Ja jemig, dat doet ‘ie toch iedere dag!

Leegte, de grote verbinder.
Want dáár ligt de overlap met Aswoensdag; de start van de leegte van de vastentijd!
Een oprecht compliment vanuit je hart verlangt leegte.

Geen wirwar van gedachten en voorwaarden.

Je moet jezelf leeg maken van alle automatismen, overtuigingen en gedachten over die ander en rancunes over wat vanmorgen of gisteren gebeurde.
Leeg zijn.
Met een schone lei naar de ander kunnen kijken.
Die ander ECHT ZIEN en bereid zijn om het mooie, menselijke, kwetsbare, tedere, lieve en ‘net-als-ik-ben’ in die ander te zien!

En in jezelf te kunnen voelen hoe fijn het is om zelf een gemeend compliment te ontvangen.
Dat maakt namelijk dat je je werkelijk gezien en erkend voelt.
Wat je zelf graag wilt ontvangen; geef dat vooral ook aan een ander.

Hoe volwassen we ook zijn, dat vinden we allemaal heerlijk!!!
Dat is als een oase in een woestijn.

Tip: start vandaag eens met 40 dagen leeg worden van alles wat je in de weg staat om jezelf, je partner, je kind of wie dan ook een compliment te kunnen geven.
Gééf dat compliment dan! Niet alleen vandaag.

En kijk dan eens wat dat met jezelf doet.

Oh ja … complimenten gaan niet altijd zozeer over wat iemand doet, kan of produceert. Het meest heerlijke compliment om te krijgen, is te horen dat je gewenst bent om wie je bént!

Ik wens je een met plezier, complimenten en liefde gevulde 40-dagen-tijd.

 

Met grote blijdschap (echt waar ? ) geef ik kennis van een geboorte.
Het heeft even geduurd. Nou ja ‘even’, zeg maar gerust het heeft eeuwen geduurd.
In mijn perspectief dan, want ik wilde veel sneller.
Én ik wilde het natuurlijk zelf doen. In dit geval gingen die twee niet samen, dus moest ik geduld hebben.
En vooral doorzettingsvermogen.

Herken jij dat?
Je hebt ‘iets op je hart of in je hart’, je gedachten blijven ermee aan de haal gaan, er beweegt iets in je en HET MOET ERUIT!!
Je bent bereid er veel te lang voor achter de computer te zitten (of zoiets), dus word je stijf (in mijn geval), heb je slaaptekort (in mijn geval), doe je je huisdieren een beetje tekort (in mijn geval) en haal je je het commentaar van anderen op de hals (of op zijn minst in je hoofd, ook in mijn geval).
Toch stop je niet eerder dan dat je doel bereikt is. Je drijft op een waanzinnig bijzonder soort energie.
En dan..is het zover!!!
De geboorte!
Van een cadeau op je website (in mijn geval).

Is dat alles???
Ja.
That’s all.
En toch was het heel veel: in mijn geval!

Je alles
Want dit soort bevallingen en geboortes hebben meestal alles te maken met niets minder dan je diepste zelf.
De reden waarom je het werk doet wat je doe, te leven naar wie je bent (méér zijn dan alleen maar woorden) en dus bereid te zijn feedback te ontvangen, te shiften, opnieuw te beginnen, na je verdiept en verbonden te hebben met jezelf en de ander en af te stemmen op wat er binnen in je leeft pffffff … om te kunnen geven van wat jij hebt.

Een kleine stap
Dat ene cadeautje op mijn website, is een kleine stap in een veel groter geheel.
Het geheel van de innerlijke droom.
En zo kan dat met al onze ‘kleine’ stappen zijn: een liefdevolle druppel op een gloeiende plaat, een linkje in een lange keten, een knipoog in een vermoeide wereld, een blijdschaps-riedel in je eigen lijf of wat het ook maar voor jou is, of wat jij ook maar voor de wereld betekent, door die ene kleine stap te zetten.

Wat zijn nou die 3 redenen om door te zetten?
Allereerst het volgende: ik versta en ervaar onder doorzetten: JA zeggen tegen je verlangen, je droom erkennen en benoemen (volgens Julia Cameron) en vervolgens in actie gaan: onderweg blijven in vertrouwen dat de weg zich ontvouwt: de weg waarop jouw droom zich uitrolt.

Waarom?
1. Omdat je dan trouw bent aan jezelf!
En er is niets méér vervullend in het leven dan trouw zijn aan jeZelf: dat ervaar je zodra je het doet/bent. Dan word je rustig, blij en energiek.

2. Omdat je tijdens deze weg van alles leert, wat je gedurende de rest van je onderweg-zijn goed kunt gebruiken, als je er tenminste voor open wilt staan en je ‘lesje’ wilt leren (en dat is ook een kwestie van doorzetten trouwens).

3. Omdat je een cadeautje aan de wereld kunt geven als jij trouw bent aan jezelf en je droom. Al is het ‘alleen maar’ doordat jij een prettiger mens bent wanneer je je droom leeft; doet waar jij blij van wordt. Nog los van wat je de wereld letterlijk biedt door door te zetten en je doorzetten een tastbaar doel realiseert.

In ieder geval: daarom!

En zo heb jij zelf wellicht vele redenen om door te zetten, als je goed luistert, tot jouw bevalling!

En oh ja…mijn bevalling!
Ik heb de mini-video-cursus ‘Ontspannen moeder zijn’ op mijn site gezet als cadeau voor alle (jonge) moeders, die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken in de periode na de geboorte van hun kind.
Ik bespaar je met liefde details over de weg er naartoe!
Mijn droom en verlangen is een substantiële bijdrage te leveren aan liefdevolle relaties en daarmee aan een veilige ruimte voor kindjes om in op te groeien en dus aan meer vrede. En met deze aanvulling op mijn site heb ik weer een stapje in die richting gezet.

Ken jij een moeder die wel een steuntje kan gebruiken?
Help je me met een volgend stapje in de richting van die vrede?
Klinkt groots hè? Beetje spannend wel.
Maar als je even doordenkt dan snap je dat het zo wel werkt: we doen het samen.
Maak dan alsjeblieft een (jonge) moeder die jij kent attent op dit cadeau op deze website:   Cadeau voor moeders

Dank je wel!

En … waarin wil jij graag doorzetten?

P.S.
Ik heb net de biografie gelezen van iemand die zo verbonden met zijn droom leefde.
In de link hieronder hoor je heel kort wat hij erover zegt.
Heel inspirerend vind ik.

Steve Jobs’ last and best advice

Ik werd vanmorgen wakker en voelde het meteen: ”Getver, ik zit er helemaal doorheen.”
Helaas werd ik ook nog vóór de wekker wakker.
Ik voelde me moe, vooral dat ja: moe. Mijn hemel, moet ik er echt nu al uit?
En onder de douche voelde ik het zelfs aan mijn huid. Gek is dat.
Herken je dat; dat je aan je huid kunt voelen dat het niet helemaal oké is met je?
Nou, zo voelde dat dus.

Ik baal ervan en toch is het echt niet gek, vind ik zelf. Er is nogal niet wat gebeurd de afgelopen weken (en misschien zelfs wel maanden), wat me niet ‘in mijn kouwe kleren is gaan zitten’.
Ik hoor het me nog zeggen gisteravond tegen een vriendin met wie ik om half elf nog aan het bellen was: “ik ben zo moe”.

En toen…kwamen de vragen aan mijzelf:
1. Wat is dat eigenlijk ‘er doorheen zitten’?
Het klinkt alsof je ineens tot de ontdekking komt dat je je op een plek bevindt, waarvan je niet weet hoe je daar nou naar toe gekomen bent. Waar ben je dan doorheen gekomen, gegaan, gevallen?
“Haha”, sprak mijn innerlijke stem: “je grenzen natuurlijk suffie!”
En ja, hoe dom kan ik zijn om ’s avonds, terwijl ik al duizelig naar boven ging, nog even uitgebreid te gaan bellen, terwijl ik eigenlijk eens een paar dagen om tien uur zou moeten (lees willen) gaan slapen?
Met andere woorden: ik zit niet zomaar op die plek van ‘er doorheen’ … ik ben er zelf naar toe gegaan!
Terwijl mijn innerlijke wijze weten en lijf, al lang signalen hadden afgegeven.

Oké, oké, mea culpa!!
Stond ik daar in mijn nakie in de badkamer met die rare huid.

Vraag 2: Wat nu?
‘Dom doorgaan’? Oh dat kan ik best, dat weet ik wel. Mijn lijstje afwerken.
Of…toch net even iets anders doen?

Voor dat laatste koos ik.

Te beginnen met de bodymilk!
Niet dat die anders is, maar wel de manier waarop ik mijzelf insmeerde. Ik kan beter zeggen liefkoosde. Niet even snel staande die droge huid wegwerken, maar ik ben er eens uitgebreid voor gaan zitten!
Ooohhh, daar is die badrand voor! En dan kan ik lekker mijn voet tegen de wastafel aanzetten; heel makkelijk.
Liefdevol mijn moedige buitenkantje insmerend.
Inclusief voetmassage.
Jéétje wat heerlijk!!! Wat een goed begin zeg.

3e Vraag: En hoe vul ik nu mijn dag in?

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik vandaag:
a) Alles wat ik doe mindful ga doen: met aandacht en in rust dus.
Te beginnen met dit BLOG. Had ik echt zin in, want er zijn vast meer mensen die gebaad zijn bij een lekkere persoonlijke massage met aandacht voor voeten!
En die kunnen ze zichzelf dus na het lezen van dit BLOG geven!!!
Je kunt trouwens bij gebrek aan een bad ook op de plé gaan zitten.

Zo ga ik ook de tijd nemen om liefdevol mijn eigen broodjes te bakken (ik ben door mijn voorraad heen en doe dat dan normaal snel-snel tussendoor)

b) Ik ga aandacht besteden aan de voorbereiding van een workshop die ik vrijdag heb: niet omdat ‘het ook nog moet’, maar omdat ik er zin in heb om alles uit die cursus te halen wat ik graag wil.

c) Vanavond ga ik sporten, dat wel, maar heel rustig: ik hoef van mijzelf niet tot de grens te gaan: gewoon lekker in beweging zijn.

d) En na het sporten blijven mijn laptop en mijn mobiel UIT!!! Ik ga meteen douchen (ah lekker, weer een liefdevolle massage met scrub) en naar bed.

En dan eens kijken hoe mijn huid morgen voelt.
Eigenlijk voelt ze nu al beter!

Weet je, zo grappig: ik heb al een paar keer per ongeluk mijn huis getypt in plaats van huid.
Mijn huid is natuurlijk ook mijn huis! Althans, een belangrijk deel ervan.

En misschien… kan ik de hierboven beschreven ‘tactiek’ en afspraak met mijzelf ook de rest van de week doorzetten.

Oh jaaaa, ik kijk nu naar buiten, zie de zon en joepieieieie: de bloemetjes aan de Hamamelis! Hij bloeit alweer, na een periode van diepe stilte. Dat maakt me blij.
Zo meteen ook een wandeling met Binke, de hond maken. Frisse lucht en zonne-energie opdoen.

By the way
Wat heerlijk om te merken dat ik dit BLOG geschreven heb, ondanks dat er twee mannen van het schoonmaak en bouwbedrijf door mijn huis lopen… Ook dat ging (bijna) als vanzelf samen.
Ik ben ook echt een kanjer ?… als ik dat wil zien tenminste.

En jij?
Hoe is het met jouw energie aan dit begin van het nieuwe jaar?
Waar ‘zit jij’?
Wat heb jij nodig?
Wie weet kun je iets met de tips die ik mijzelf gaf.