Waarom doe ik wat ik doe: de kracht van de pijn

Waarom doe ik wat ik doe; de kracht van de pijn … mijn pijn!
Ofwel … rondje persoonlijk.

12 en 13 Juni was ik op een event met alleen maar vrouwen: wel 100.
Dolly Live: Dolly Heuveling van Beek leidde deze tweedaagse en had daarbij meerdere inspirerende vrouwen uitgenodigd die met ons deelden wat hen dreef. Of …waar hun inspiratie vandaan kwam.
Of beter gezegd: hoe het eigenlijk kwam dat ze deden wat ze deden.
En wat ze doen, daar zijn ze goed in.
In die zin dat ze met hun werk vele mensen bereiken en verder helpen en belangrijker nog: dat ze met wat ze doen hun eigen leven verrijken. Met geld ja, om te leven maar vooral met plezier, liefde, ontmoetingen, energie.

Wat heeft dat met mij te maken? Of met jou?
Zal ik je vertellen: open en eerlijk!

Zichtbaarheid
Eén van de lastige dingen in het ondernemerschap vind ik: zichtbaarheid. Mijzelf laten zien, zodat anderen mij kunnen leren kennen en eventueel een klik met mij voelen en erop durven vertrouwen dat ik als relatie-coach toegevoegde waarde (of zelfs essentiële waarde) kan geven in hun leven.
Mensen die mij al langer kennen trekken hun wenkbrauwen op: hoezo jij moeite met zichtbaarheeid?

Dit kan ik
De paradox is, dat ik mij op het toneel makkelijk kan laten zien, kwetsbaar kan en durf te zijn en inmiddels weet ik dat dat andere mensen kan raken. Zo gaaf! En dan voel ik ook de verbinding met mijzelf én die ander! Dan leef ik 300% (als dat kan). Ik bedoel in alle dimensies.
Maar als het gaat om mijn werk en vooral het gebruik van Facebook om mijzelf zichtbaar te laten zijn, dan is er een rem. Een grote!

In deze tweedaagse van Dolly: “Attract what you want” sprak ik met een groepje vrouwen na de eerste dag over het laten groeien van je bedrijf: klanten aantrekken. Eén van hen zei: Jeanette, je mag je meer persoonlijk laten zien. Eigenlijk had dat wat ze zei de lading ‘je moet…’.

En dan voel ik meteen weer die drempel, die rem.
En ik ontdekte dat die vooral voortkomt uit mijn principe van het respecteren van de ruimte/privacy van de ander: mijn huisvriend (de man met wie ik twee kinderen heb en tot een paar jaar geleden een huwelijk deelde), mijn twee kinderen en mijn ouders.
En in mijn beleving staat me dat in de weg, als het gaat om zichtbaarheid en openheid over waarom ik de missie in mijn werk voel die ik voel.
Ik had geen idee hoe ik in mijn werk-zichtbaarheid die twee kan combineren én … welk deel van mijzelf meer zichtbaar mag zijn.

De verschuiving
Tot gistermorgen: dag twee van Dolly’s Live-event.
Daar vertaalde ik in mijn aantekeningen de woorden van Claire van den Heuvel die een verhaal vertelde over het laten zien van je ‘true colors’.
Ik vertaalde haar woorden… schreef niet letterlijk op wat ze zei, maar door mij heen kwam de volgende zin op papier:
Vanuit mijn eigen pijn mijn kracht laten zien!
En in mijzelf verschoof er iets. Terwijl ik dat opschreef. Of eigenlijk: er ontstond een verbinding. Namelijk tussen mijn hoofd en mijn innerlijk, mijn hart, mijn weten, mijn Zijn.
De tranen waren niet meer tegen te houden en van de rest van het verhaal van Claire heb ik niets meer gehoord (ging over sinaasappel- of mango-sap zijn… je eigen sap dus? )
Ik realiseerde mij dat mijn werk (voor mij voelend als een missie, een innerlijke drang, een groot verlangen) dat gericht is op verbinding realiseren tussen partners en hun de handvatten geven om elkaar echt te zien en te accepteren en in vrijheid en openheid een hechte relatie op te bouwen, zodat hun (aanstaande) kinderen in een open, veilige, liefdevolle omgeving kunnen worden wie ze echt zijn, zodat er vrede kan ontstaan, dát werk en verlangen is gebaseerd op mijn eigen pijn!

Mijn pijn
De pijn van het gevoel niet gezien te zijn zoals ik werkelijk was.
Al een voor-geboorte pijn, omdat mijn moeder haar zwangerschap van mij heel lang verborgen heeft gehouden voor de buitenwereld, zelfs voor mijn vader.
Een geboorte-pijn, omdat er niemand was op het moment dat ik geboren werd, die mij liefdevol welkom heette. Daar lag ik na uren en uren heel hard werken tussen de benen van mijn moeder, die bewusteloos was en een vader op een meter afstand, die het allemaal te spannend vond om mij op te pakken.
Een levens-pijn, door in de omgeving waarin ik opgroeide de pijn van niet verbonden zijn tussen anderen te ervaren en dit vervolgens in mijn eigen gezin wéér te beleven: de onmacht van niet of onvoldoende gezien worden, twee prachtige kinderen met ieder hun eigen bijzonderheid, die hun hele schoolleven worstelden met anderen (vooral leerkrachten) om te mogen zijn wie ze werkelijk zijn en hun talenten te mogen uiten en uiteindelijk de pijn en de onmacht om de verbondenheid met mijn levensmaat (sinds ruim 30 jaar) aan me te voelen ontglippen.

Verbinding of alleen zijn
God was is mijn verlangen om verbinding te leggen tussen mij en de mensen van wie ik zielsveel houd groot.
En wat vind ik het goddelijk heerlijk om alleen te zijn in de veilige omarming en niets eisende natuur.
Wat heb ik mijn leven lang geworsteld met in verbinding zijn en alleen zijn.
Mijn verlangen om in contact te zijn op harts-niveau én tegelijkertijd mijzelf buiten de groep plaatsen; letterlijk terug te trekken, geen contact maken of zelfs vanuit weerstand en onderliggende boosheid afweren.
Dat laatste, omdat ik de aansluiting mistte: innerlijk op een andere golflengte leefde, zo het leek. En die golflengte snapte ikzelf ook nog niet.

Boosheid
Logisch denk ik nu; als je niet leert dat wie jij bent okay is, dan leer je je aanpassen. Maar niet zonder slag of stoot.
Ik voelde jarenlang de onderliggende boosheid, die ten grondslag ligt (zo ontdekte ik een paar jaar geleden) aan dat geboorte moment: “Is er niemand die mij hier ontvangt? Zak er dan maar in, dan doe ik het alleen wel!”
Alleen zijn is voor mij een heerlijkheid en gaat me makkelijk af. Ik heb het ook nodig, om energie bij te tanken en open te staan voor inspiratie en innerlijke wijsheid. Van daaruit doe ik mijn werk en schrijf ik gedichten.
Daarnaast was en is er dat grote verlangen om de ware verbinding te voelen tussen mijn authentieke zijn en de ander in zijn of haar authentieke zijn, of tussen mij en de natuur.

En nu ‘ben ik groot’.
10 jaar geleden deed ik mijn eerste training voor mijn persoonlijke ontwikkeling ( The Basic van CSA) en daar kreeg ik mijn eerste knallende inzicht.
Nu … op een paar maanden na, weer 10 jaar later krijgt dat inzicht een verdieping: letterlijk van hoofd naar hart gezakt!

Mijn kracht dankzij mijn pijn
Het is mijn eigen pijn en het daaraan gekoppelde verlangen en diep weten, dat maakte dat ik ben blijven zoeken en ontwikkelen: er is een mogelijkheid, altijd, om in verbinding te zijn met de ander.
En als je in staat bent die verbinding te leggen dan ontstaat er vrede!
In je liefdesrelatie, met je kinderen of met je ouders, je buurman of je oude opa.
Zelfs wereldwijd!
In je eigen kring werken aan verbinding, is werken aan vrede in het grotere geheel! Zelfs … al heb je pijn uit je opvoeding, zelfs al blijft je huwelijk niet bestaan, of gaan je kinderen hun eigen weg.
Uitgangspunt is, dat je bereid bent je eigen pijn onder ogen te zien, zodat je jezelf weer kunt dragen en liefhebben.
Zover was ik al wel. Ik leefde dat in mijn familie en relatie-leven. Kende die stukjes pijn, vooral in mijn hoofd.

Maar wat nu binnenkwam, daar bij Dolly’s Live Event is het besef, dat die pijn mij mij maakt en mij krachtig heeft gemaakt en maakt, nu ik het ten volle besef.
In mijn leven kan ik het één niet zien zonder het ander. Het is aan elkaar verbonden.
Het maakt mij wie ik ben. En dat mag er zijn.
Die pijn doormaken en ervaren (twee verschillende dingen) draagt bij aan de kracht van mijn missie hier in dit leven.

Mijn missie
Hoe gaaf is het als jonge ouders zich bewust voorbereiden op het ontvangen (anders dan nemen) van een kind. Dat betekent dat ze inzicht krijgen in hun eigen relatie met elkaar, zichzelf en hun ouders. Vanuit die inzichten ontstaat ruimte, vrijheid, liefde, openheid, kwetsbaarheid en dus ook kracht.
Kun je je een beetje voorstelling maken van hoe het voor een kindje is om in die ruimte geboren te worden????
Ik kan er bijna van gaan huilen. ZO GAAF!!!!! Voor iedereen!

Mijn pijn is de kracht van mijn werk.

En jij?
En wat voor mij geldt…. is vast niet zo uniek. We zijn allemaal mensen en hebben allemaal onze pijnlijke ervaringen, die we niet voor niets oplopen.
Ik wens je toe dat jij daarin ook je kracht vindt.
En vraag daarbij om hulp en sta open voor feedback. Het leven geeft je telkens weer een hint.
Op onverwachte momenten komt dan zomaar ‘ineens’ het inzicht!

Dankjewel
Dank Dolly en Francien en Claire en Pieter en Annemieke en zoveel andere mensen in mijn leven!!!
Dank levenspartner, kinderen en ouders, die mij zulke mooie spiegels gaven en geven, die ik nu weer beter begrijp en kan in-zien.
Dank je wel LEVEN!!

Ik sta lekker in mijn kracht!
En iedereen mag het weten!