Categorie: Inspiratie

HOE KRIJG JE NOU TOCH EEN ‘GELUKKIG’ NIEUWJAAR?

Wens en/of verwachting
“GELUKKIG NIEUWJAAR!!!”
Dat roepen we elkaar toe. En we menen dat ook: als wens naar elkaar.

Maar wat is dat eigenlijk: een gelukkig nieuwjaar?
En waar hangt dat geluk van af?

Je hebt er vast een voorstelling van; wat gelukkig zijn voor jou is.
En die voorstelling kan een wens zijn, maar is ook heel vaak een verwachting.

De realiteit: nee hè!!!
En wat nou, als het allemaal anders loopt dan jouw voorstelling van geluk is?
Als het leven zo loopt, dat het totaal niet meer voldoet aan die gelukkige verwachting?

Ik spreek uit eigen zeer recente ervaring als ik zeg dat dat behoorlijk “PIEP” is.
Kerstavond … tijdens het hoofdgerecht van het kerstdiner met mijn familie, bleek brand uitgebroken te zijn. Gelukkig in een deel van het huis waar we op dat moment niet zaten.

Grote consternatie!! Kan je je voorstellen?
Een gillende rookmelder, paniek, rennende mannen (want die deden het werk) door het huis, rook, heel véél pikzwarte rook en  héél veel stank, blusdeken (ik wist gelukkig waar die lag), ik rende heen en weer met emmers water en een berg natte handdoeken.
We konden de inmiddels smeulende boel zelf blussen, dus… na drie kwartier enerverend intermezzo, alsnog samen aan het toetje, met een stinkend gevoel van dankbaarheid, want het had veel erger kunnen zijn (achter de geblakerde gipsplaten zit het riet van het dak…..).

De volgende kerstdagen waren niet de rustige leesdagen, bij de kerstboom met een muziekje en kaarsjes zoals ik het me had voorgesteld.
Ook mijn nieuwe jaar is bepaald niet begonnen zoals ik me had voorgesteld: lekker weer aan het werk en stappen zetten in mijn zichtbaarheid als relatiecoach voor jonge moeders en stellen.

In plaats daarvan moeheid, verdriet om de puinhoop en de stank, die mij het gevoel gaven dat mijn huis mijn thuis niet meer is. Ik ben bepaald niet blij met mijn gevoelige zintuigen (vooral mijn vrij goed ontwikkelde reukorgaan).
Plotseling weer de herinnering aan een grote brand in mijn ouderlijk huis nu zo’n 20 jaar geleden; die pijn zat er dus nog.

Mijn verwachtingen waren letterlijk in rook opgegaan.

En wat nu?

Uithuilen en ‘step left’
Allereerst weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt dat het hebben van verwachtingen (zo en zo moet het eruit zien om gelukkig te zijn, of geluk te ervaren, het leuk te hebben) je in grote problemen kan brengen.
Als je ervaring van geluk afhangt van het uitkomen van je verwachtingen van de uiterlijke omstandigheden, dan ontstaat er een gevoel van leegte of boosheid en verdriet, zodra de verwachting niet uit blijkt te komen.

En begrijp me goed, bij zo’n ingrijpende ervaring kunnen en mogen er zeker emoties zijn. Wegstoppen is ongezond en kost veel energie.
Geef emoties vooral de ruimte. Lucht je hart en doorlucht je longen.
Dat is stap 1.

Maar laat jezelf niet IN de ruimte van de emoties wegzinken.
Dat beneemt je het uitzicht en dus de mogelijkheid om vervolgstappen te zetten.
Vanuit het perspectief ‘ik ben zielig (want mijn mooie, fijne verwachtingen zijn niet uitgekomen)’ is geen geluk mogelijk.

Dus…pak een ander perspectief! Ga op een ‘andere plek’ staan.
In één van de trainingen die ik heb gedaan werd dat zo mooi genoemd: step left. Letterlijk!!!
Stap 2:
Doe een stap opzij en wees bereid opnieuw te kijken.
In een andere richting.

Hulpvragen
En de hulpvraag daarbij is: wat vraagt deze situatie van mij?
Wat specifieker: wat staat mij nu te doen? Hoe wil ik zijn/reageren?
In mijn eigen voorbeeld was het antwoord:
1. dankbaar, want we zijn door het oog van de naald gegaan: op een haar na, was de schade veel groter geweest.
2. actie: opruimen en schoonmaken (met hulp weliswaar)
En belangrijk:
Wat heb ik nodig? In mijn geval: een eigen plek creëren waar ik me toch thuis kan voelen.
Dus goed zorgen voor jezelf in de onverwacht ontstane situatie, eventueel met hulp van anderen: hulpvragen dus.

Laagje dieper?
Stap 3 is het stellen van een vraag die nog een laagje dieper gaat: waartoe daagt deze situatie mij uit?
Ik kwam erachter dat ik toch wel heel veel opruimen en weggooien (of een tweede bestemming geven) had uitgesteld. Het was erg nodig voor mij om uit te mesten, opnieuw te bezien en te ordenen: op te schonen!
Dingen te effectueren die ik eigenlijk al langer wilde, maar negeerde.
Er ‘moest’ weer iets gebeuren van buitenaf, om mij naar mijn innerlijke zelf te laten luisteren.
Ik heb weer even in de spiegel gekeken… Mijn veerkracht aangesproken.
En ik heb gemerkt dat ik toch nog zo nu en dan lekker kon lezen: korter dan in mijn verwachting, maar toch minstens zo fijn! Door mijzelf die tijd ondanks al het andere te gunnen en toe te staan.

Gelukkig?
Ben ik nu gelukkig?
Nou ja…ik had natuurlijk die zooi en stank (en verdriet en angst en oude pijn) liever niet gehad.
Maar ik ben wel blij en eigenlijk héél gelukkig ja, dat ik de veerkracht heb om zo om te kunnen gaan met deze situatie.
Slachtofferschap kost enorm veel energie.
‘Step left’ te kunnen doen, maakt je krachtig en helder van geest en geeft een perspectief om het geluk te kúnnen zien en ervaren; in andere dingen dan die je had verwacht, maar niet minder gelukkig misschien.

Juliette Binoche (Franse actrice) heeft gezegd: “Ik hoef helemaal niet gelukkig te zijn om gelukkig te zijn”.
Snap je ‘m?

Ik wens je een gelukkig 2017!
Oftewel een jaar waarin je je eigen veerkracht kunt gebruiken om vele ervaringen van geluk te kunnen zien en ontvangen, vooral op on-verwachte momenten!

Waarom zou je stilstaan bij je geboorte? Dat is toch al lang geweest!

Zo … ik ben weer geboren.
Geen grapje.
Echt waar ja: weer opnieuw geboren.

Tijdens een geboorte-intensive in Instituut Mirre in Drenthe.
En het was wéér heftig! Dat was het meer dan 56 jaar geleden ook al, maar nu heb ik het weer bewust in perspectief gezien en snap ik waarom ik met een bepaalde overtuiging door het leven heb gelopen en ik sommige zaken zo lastig vind.
Daarover hieronder meer.

Had jij wel eens nagedacht over het ‘overdoen’ van je geboorte?
Dat klinkt misschien heel vreemd en misschien vraag je je af waarom je dat in hemelsnaam zou doen.

Wie weet heb je sowieso nog nooit stil gestaan bij het effect van je geboorte op jouw leven nu.

Ik zal je eerst even wat uitleg geven
Tijdens dat ‘geboortewerk’ ga je in de energie, door middel van opstellingen, het proces van conceptie tot en met de geboorte en binding met je ouders doorlopen.
Je krijgt inzicht in wat er op gevoels- en energieniveau afspeelde en wat daarvan de impact op jou was en mogelijk nu nog steeds is.

Want weet je, tijdens dat hele proces van conceptie (en zelfs al daarvóór) tot en met geboorte vind er continu uitwisseling van energie plaats tussen je ouders, de omgeving en jij.

Je kunt je voorstellen dat een vrijpartij in liefde en passie andere energie in zich draagt dan een vrijpartij ‘omdat het nu eenmaal zo hoort’ of zelfs een vrijpartij onder dwang.
Dat een zwangerschap die zonder complicaties en in blijdschap beleefd wordt door je moeder en vader een andere energie naar het ongeboren kindje uitstraalt, dan een zwangerschap die gekleurd wordt door ziekte, de dood van een geliefd familielid of ruzie en geweld en angst.
En dan heb ik het nog niet eens over het effect van gezondheid: het mogelijke effect van medicijngebruik, slechte voeding of drank en drugs op jou als kindje in wording.

Het zware werk komt dan nog
En het echte zware werk is meestal de geboorte zelf. Voor de moeder ja … en ook de vader die een belangrijke taak heeft voor zowel moeder als het kindje.
Maar wat dacht je van het spannende werk dat jij als baby hebt verricht om vanuit die (meestal) veilige, omhullende baarmoeder de heftige, spannende en soms zware weg naar buiten af te leggen?

Als je het niet hebt meegemaakt, heb je geen idee!!!!
Dat is een grapje natuurlijk, want dat hebben we allemaal meegemaakt, maar sta er eens bewust bij stil.
Wat heb jij allemaal te verduren gehad voordat jouw leven hier echt begon?

In de workshop gaat het onder andere zo
Tijdens de workshop krijg je ook de mogelijkheid de zwangerschap én de geboorte in een warmwaterbad weer te verwerken.
Het instituut (oftewel Kitty Haccou) heeft hiervoor een hele eigen, liefdevolle methode ontwikkeld.
Terwijl je ouder(s) wordt opgesteld in het water, kun jij je weer verbinden met de periode van incarnatie, zwangerschap en geboorte en krijg je inzichten én de mogelijkheid om energieën te scheiden en ervaringen te helen.

Weet jij iets meer van jouw geboorte en de tijd ervoor?
Ken jij de verhalen van hoe het was voor je moeder en vader, dat ze in verwachting van jou waren?
Hoe gingen ze om met seksualiteit?
Enig idee of ze naar je verlangden en of ze een ongecompliceerde vrolijke zwangerschap beleefden met elkaar?    
Of waren er allerlei perikelen, moeilijkheden of lastige gebeurtenissen?
Voelden ze zich misschien heel onzeker, of mocht je er misschien nog helemaal niet zijn, omdat ze niet getrouwd waren?
En hoe is jouw geboorte verlopen?
Mocht je op je eigen tijd komen?
Waren je beide ouders er om je welkom te heten?
Was het een bevalling met of zonder ‘kunstgrepen’?
Zomaar een paar vragen waar je misschien (nog) antwoord op kunt krijgen of geven.

Waarom zou je het willen weten?
Omdat al die informatie die jij als ongeboren of pasgeboren kindje meegekregen hebt ergens ligt opgeslagen in jezelf, in je cellen en in je overtuigingen over jezelf of het leven.
Die ontdekkingen die je kunt doen wanneer je bewust stilstaat bij je geboorteproces, kunnen je inzicht geven in waarom jij bent zoals je bent, voelt zoals je voelt en denkt zoals je denkt.

Zo ben ik na mijn geboorte niet direct opgepakt door één van mijn ouders, omdat mijn moeder het zo zwaar had, dat ze op het moment van mijn geboorte buiten kennis was.

Voor mij heeft dat o.a. geresulteerd in de overtuiging dat ik alles wel alleen doe, want: “wie zit er nou op mij te wachten…?”
Een continue onderhuidse boosheid heb ik een groot deel van mijn leven gevoeld.

Geen handige overtuiging als je eigenlijk in verbinding met mensen wilt zijn, samen wilt werken of als kind bijvoorbeeld een teamsport doet.
En ook niet echt makkelijk als je eigenlijk een gelijkwaardige liefdesrelatie met je partner wilt hebben, maar ondertussen de neiging hebt om toenadering of troost af te weren.

Je leven is al begonnen vóór je geboorte.
Snap je?
En natuurlijk doe je gedurende je kindertijd ook nog allerlei ervaringen op die van invloed zijn op jouw kijk op jouw en het leven, maar het begin … jouw begin van zijn wie je bent, ligt al ver voor je geboorte!

Wat kun jij nu doen met deze ‘geboortegegevens’?
Tip 1
Als je zelf eens stil staat bij je geboorte, bijvoorbeeld op je geboortedag, verplaats je dan eens in dat kleine baby’tje dat je was. Pak er een foto bij van toen je net geboren was. Voel hoe het is om in liefde en zachtheid naar jezelf te kijken.
Voel je het respect voor jezelf?
Stel je eens voor hoe het voor je geweest moet zijn om in jouw situatie bij jouw ouders op dat moment te worden geboren.
Krijg je al een beetje inzicht in wat je hebt meegekregen toen?
Krijg je misschien zelfs een idee of je op dat moment een besluit voor jouw leven hebt genomen?
Kun je liefde of compassie voor jezelf ervaren?

Ik heb me tijdens de (her-)geboortesessie weer verbonden met mijn missie in dit leven.
En ik weet weer waarom ik doe wat ik doe; waarom ik zo graag jonge mensen begeleid bij het creëren van een duurzame, open en liefdevolle relatie in vrijheid, die de hobbels en bobbels van het leven aankan.
En dan begeleiding het liefst voordat er kindertjes zijn, want dan kan de ruimte waarin het kindje ontvangen wordt liefdevol en veilig zijn, omdat (aanstaande) ouders zich meer bewust zijn en daardoor bewust en vaak anders zullen reageren en handelen.

Tip 2
Zijn je ouders er nog?
Ga eens met ze in gesprek over die tijd vóór en van jouw geboorte.
Wat hebben zij ervaren? Hoe hebben zij zich voorbereid?
Hoor hun verhaal in rust aan, zonder verwijten.
Geef hen de ruimte om te vertellen en ervaar wat dat doet met jouw relatie met hen.
Je kunt verrassend veel nabijheid ervaren met je ouders, door dit onderwerp bespreekbaar te maken.

Ikzelf heb een paar maanden geleden nog besproken met mijn moeder dat ik me zo afstandelijk gedroeg naar haar, tijdens mijn zwangerschap van mijn eerste kind.
Het gevolg voor mijzelf was dat ik van de nabijheid van mijn moeder weinig heb kunnen genieten en ik mijzelf in mijn overtuigingen over zwanger zijn, héél veel ontzegd heb.
En mijn moeder …? Ze zei dat ze er juist zo graag voor mij wilde zijn, omdat zij dat van haar moeder gemist had.
We kunnen het niet overdoen, maar het was zo fijn om het naar elkaar uit te kunnen spreken en de nabijheid nu wel te ervaren!

Hier laat ik het even bij voor nu.
Er zijn nog veel meer tips te geven, maar daar kom ik later op terug.
Als je wilt kun je hier al aardig mee vooruit, als het gaat om het krijgen van inzicht, met als doel: liefdevol met jezelf omgaan!

Je kunt elke dag dat je wakker wordt besluiten dat je opnieuw geboren wordt en een start maakt op de manier die jij graag wilt!

Komen er nu allemaal vragen bij je op?
Wil je meer dingen weten van me; voel je welkom om me te mailen of te bellen.

Ik geef je nog wel even de link naar Instituut Mirre.
En wil je erover lezen? Dan heeft Kitty een leuk en makkelijk leesbaar boekje over dit onderwerk geschreven.

Ook draait er op dit moment een film over de impact van het leven buiten de baarmoeder op het kindje in de baarmoeder: In Utero

 

Allerzielen: jij en jullie relatie in het licht van overledenen

Een ritueel
2 november noemt men ook wel Allerzielen; een dag die in de rooms-katholieke kerk is ingesteld als gedenkdag van de overledenen. Ook in protestantse kringen heeft deze gedenkdag zijn intrede gedaan.
In een ritueel wordt de naam van mensen die dit afgelopen jaar zijn overleden hardop genoemd.

En zoals dat voor vele christelijke feest/gedenkdagen geldt, ligt het begin van deze viering in een heidens feest (volgens Wikipedia).

Maar wat heb je er aan?
Het gedenken van dode mensen?!
Hun naam noemen?!

Jij kent het belang
Als je een dierbare verloren hebt aan de dood, zoals dat zo bijna theatraal heet, dan weet je hoe belangrijk het kan zijn om de herinnering te koesteren.
En ook wanneer anderen blijk geven van het belang van die overleden persoon in hun leven en in jouw leven, ervaar je de erkenning; van deze dierbare en ook van jezelf. (Het gedicht hieronder gaat daarover)

Veel mensen zullen herkennen dat ze teleurgesteld zijn in vrienden en bekenden, omdat ze het idee hebben dat anderen vinden dat ze na het overlijden van hun dierbare (sneller dan ze zelf willen) het gewone leven nou maar weer eens op moeten pakken.
Alsof je je herinneringen en de emoties om het verlies maar aan de kant moet zetten.
Vooral niet te lang bezig zijn verdriet en rouw.
Waarmee snel voorbij wordt gegaan aan het proces van rouw, dat voor ieder persoon een ander proces is, dat niet volgens (door anderen) vastgestelde normen hoeft te verlopen.

Er zit echter wel wat in, als je in de herinnering blijft hangen!
Dat belemmert je om het NU te leven en je 100% te verbinden met je eigen leven.

Herinneren, herkennen en ook leven
Toch is er nog een manier om te gedenken, die wel degelijk te maken heeft met het NU in jouw leven.
Dat is je te realiseren dat deze persoon een onderdeel is van het energetische systeem van jouw leven. Je bent onlosmakelijk met deze persoon verbonden.
Dat geldt vooral wanneer het om een familielid gaat zoals een ouder, broer of zus, grootouder of overgrootouder zelfs.

Het is uitermate zinvol om je te realiseren, dat dit familielid (dood of levend overigens) invloed heeft of heeft gehad op jouw bewuste en onbewuste gedrag, overtuigingen en patronen.

Niet altijd prettig overigens om te ontdekken en te ervaren (waardoor je geneigd bent om het als negatief te bestempelen).
Denk maar eens aan wat er in je omgaat als iemand tegen je zegt: “Nu ben je precies je moeder!”
Aan de andere kant zijn er ook vele, door jou of je omgeving als positief bestempelde gedragingen, kwaliteiten en karaktertrekken, die je meegekregen hebt vanuit bijvoorbeeld je voorouders.
Toch waardevol om naar te kijken.
Waardevol, omdat je met deze wetenschap en ontdekking jezelf beter leert kennen; je jouw vooral onbewuste patronen beter kunt begrijpen en van daaruit meer bewuste (veelal andere) besluiten kunt nemen.

Herkenning in je liefdesrelatie
Ook voor partners in een liefdesrelatie is het zinvol om zich te realiseren, dat (oude) familiepatronen, of de band met een overleden familielid, zichtbaar kunnen zijn in je eigen relatie van nu. En dat kan jullie behoorlijk in de weg zitten.

Meestal volkomen onbewust, maar oh zo fijn als je het wilt en kunt gaan herkennen.

Herinneren, herkennen, dankbaar en vrij zijn
Zo wordt je dan dus vrijer in je handelen! Minder gebonden aan je automatische piloot.

Je kunt het besluit nemen, manieren van denken en handelen die jou in je huidige leven niet meer dienen, los te laten of te transformeren.
Je kunt ook herkenbare manieren van handelen en denken bewust koesteren en laten groeien.

Vanuit dat bewustzijn, deze (h)erkenning én het nieuwe besluit kan je en ga je steeds meer worden wie jij zelf bent, wetende waar je vandaan komt; waar je wortels liggen.

Dat hoef je dan overigens niet uit boosheid te doen.
Dit kan uit dankbaarheid: in de wetenschap dat deze (overleden) familieleden ook waren wie zij konden zijn, gegeven hun eigen plek, tijd en situatie in het systeem waar jullie beiden een onderdeel van zijn.

Een systeem waarbinnen jij dus kunt groeien in jouw persoonlijke ontwikkeling,
ondanks of dankzij …

2 november samen vlammen
Op in ieder geval één dag in het jaar zou je bewust stil kunnen staan bij deze niet meer aanwezige en toch herkenbare schakels in jouw bestaan.
Het kan een mooi gebaar zijn hun naam eens te noemen of een foto in het licht van een kaars te zetten; als symbool van een deel van de vlam van het leven die in jou brandt.

En zeker als het gaat om (groot)ouders kun je je realiseren dat het dankzij hen is, dat jij hier bent, mag genieten van onze mooie aarde, dat je jezelf mag ontwikkelen en dat je het leven wellicht zelf mag doorgeven.

Dat doorgeven van het leven doe jij dan op jouw beurt weer vanuit wat voor jou mogelijk is op dit moment.

Met het noemen van hun naam, erken je hen én jezelf in de wortels en takken van jouw levensboom!

 Benoemen

woorden vinden soms
zo moeilijk de weg
naar boven

ze blijven steken
breken
zo ergens rondom mijn hart
als je me vraagt
en ik niet precies
weet wat ik mis

of hoger nog
zo ergens bij mijn strot
lopen ze vast
krast het als ik slik

ben ik nog steeds niet uitgejankt?

vind je het raar
dat ik staar
in het oneindig
op zoek naar
letters, woorden, zinnen
die passen
bij wat in de diepte
zo voelbaar is?

dat gemis
een gat
een steen

maar noem haar naam
en het gat vult zich
noem zijn naam
en de steen lost op
in beelden
helder
zo helder, als was het nu
nog steeds

die naam brengt weer tot leven
dat wat zo even
of al veel langer
leek verdwenen

die beelden
die gevoelens
vormen zich
tot weer beleven
herkenbaar
zo tastbaar even
dat ik ’t ineens weer weet
dat wat ik mis
sinds hij.. zij.. er niet meer is

ja ineens
is het benoembaar

dus noem hem maar
die naam
alsjeblieft
en nog eens
en nog eens

‘t helpt me
zo kostbaar
herinneren
als een deel
dat niet afgesloten is
van mij

leven én gemis
maken vrij
ja heus
als het mag zijn
allebei

benoembaar

Wat is de waarde van onder water kijken?
Ik maakte een fijne wandeling in de omgeving van Bronkhorst, nabij de IJssel en langs de ‘Grote Beek’.
Het water in de beek was helder zacht groen en was behoorlijk in beroering vanwege de flinke wind.
Op een bepaalde plek zag ik een mooi schouwspel. Een zichtbare wereld aan de oppervlakte en een prachtige onderwaterwereld, die in dit geval ook goed zichtbaar was.
Het leek wel of er scheuren in het wateroppervlak zaten.
Openingen die mij uitnodigden verder te kijken.
Ik werd meteen geïnspireerd tot het opnemen van het filmpje, dat de kern is van dit BLOG.
Het deed me denken aan mezelf en aan ons mensen.

Waarom?
Herken jij ook, dat je soms geen idee hebt waarom je doet zoals je doet?
En vraag je je ook zo vaak af waarom een ander toch altijd zo vreselijk ……. (vul maar lekker zelf in) is?
Kijk hier hoe de Grote Beek in de Achterhoek ons een inkijkje in dat vraagstuk geeft.

Potverdikkie
Laat ik beginnen bij mezelf.
De laatste tijd reageer ik nog weleens geïrriteerd. Vooral naar de mensen in mijn directe dagelijkse omgeving. Ook nog eens degenen die mij lief zijn.
Dat is mijn zichtbare buitenkant.
Soms vraag ik mezelf ook af: ”potverdikkie, waarom doe ik dat nou toch?”.

Ik erger me aan mezelf.
En reken maar dat die anderen dat ook doen: zich ergeren aan mij.
En die twee buitenkanten botsen. En dat maakt me nog méér geërgerd.
Ja duhuh … dat versterkt elkaar lekker.

Patroon doorbreken? Duik onder water
Als ik daarin verandering wil brengen, ben ik zelf natuurlijk aan zet. Zover ben ik inmiddels wel.
Als ik blijf staren naar de anderen, me blijf ergeren aan hun gedrag en me afsluit, verandert er waarschijnlijk niet veel. In ieder geval niet in mij!
Wil ik iets veranderen, dan zal ik naar mijn eigen ‘onderwaterwereld’ moeten willen  kijken, om daar de werkelijke oorzaak van mijn irritatie te ontdekken.
Ik zie dan bijvoorbeeld hoe ik mezelf staande houd in een steeds veranderende omgeving. Ik zie dat het mijzelf moeite kost, ontspannen te blijven.
Ik ervaar mijn verlangen naar rust of eigen ruimte. En ik zie dat ik me daarvan telkens laat afleiden door te weinig grenzen te trekken, of me te bemoeien met anderen.
Ik zie …… zoveel!!!!! daar diep van binnen, onder water.

Zucht
En die ontdekking zorgt al voor de eerste ontspanning in mijzelf.

Jippie! Wat fijn om te ontdekken wat zich onder mijn ‘wateroppervlak’ bevindt.
Wat een opluchting om dat ruimte te geven: er te mogen laten zijn.

Nu zie ik in ieder geval mijzelf weer beter. Neem ik mijzelf serieus.
Ik kan al weer wat meer ademen.

Irritant spelletje
En…als ik zowel boven als onder water kijk, bemerk ik, dat ik van mijn onderwaterwereld NIETS aan anderen laat zien.
Ze moeten maar raden, wat zich achter mijn gedrag (lees irritatie) schuilhoudt.
Ik hoop op begrip (als ik heel eerlijk ben verwacht ik dat zelfs), maar ik maak niet openlijk kenbaar, wat er zich in mij afspeelt en waar ik behoefte aan heb.

Jeetje, wat ben ik een irritant soort Mastermind-spelletje voor mijn omgeving.
Ze zien van mij alleen de bruine randjes en de onrustige beweging, maar niet de zachtheid en het verlangende leven daaronder.

Keuze-effect
En dan besluit ik helderheid te gaan geven.
Ik wacht niet meer af tot zij mij komen ‘redden’.

Ik besluit om te beginnen in ieder geval één iemand in mijn (zich irriterende) omgeving een kijkje te gunnen in mijn onderwaterwereld.
Ik besluit kwetsbaar te zijn. Best spannend hoor, want misschien word ik nu wel helemaal afgewezen.
Ik geef openheid van zaken.

En dan ontstaat me toch een mooi gesprek!
En dan ervaar ik me toch een verbinding!
En dan merk ik toch dat er wederzijds begrip ontstaat!

Zichtbaarheid
Ja: wederzijds begrip.
Want wat ik niet deed, deed die ander ook niet.

Ook die ander blijkt zijn of haar onderwaterwereld te hebben, die voor mij niet zichtbaar was en waar ik alleen maar naar moest raden.

En het feit dat die belangrijke belevingswereld van de ander voor mij onzichtbaar bleef, maakte dat ik sneller geneigd was om van aannames uit te gaan. Niet handig, niet ‘coach-like’, maar wel menselijk.
Tja … en een aanname is niet de waarheid.
Als het water troebel is, hoeft dat nog helemaal niet te betekenen, dat onder het wateroppervlak alleen maar vieze drek zit.

Vanuit die zichtbaarheid, dat overzicht, blijken er ineens allerlei nieuwe dingen en acties mogelijk te zijn.
En het mooie is bovendien, dat ik met het vergroten van mijn zichtbaarheid, de ander kon uitnodigen om ook zichtbaar te worden!

Vragen
Dat was ik.
En nu jij!
Wordt het ook eens tijd dat jij gaat kijken in je eigen onderwaterwereld?
Wat wil er bij jou graag gezien worden aan gevoelens en verlangens?
Hoe lang loop je er al mee rond?
In hoeverre laat jij dat zien aan anderen?
Of ben jij ook zo goed in dat Mastermind-spelletje spelen met je dierbaren, vrienden of collega’s? Terwijl je misschien, heel eerlijk, ook graag beter contact wilt hebben met ze.

Jij
Heb je je wel eens afgevraagd wat het je zou kunnen opleveren, als anderen je beter zouden kennen of kunnen zien wat jou bezighoudt?
Moet je je voorstellen hoeveel ontspanning je dat op kan leveren en wat we op die manier aan anderen kunnen bieden?
Aan je kinderen bijvoorbeeld.
Zelf transparant en zichtbaar worden, geeft kinderen de ontspanning om niet meer te hoeven raden.
Of erger nog: op hun tenen te hoeven lopen, om jou te sparen (want kids vinden het zo fijn als wij ons als ouders prettig voelen; daar hebben ze heel veel voor over. Zelfs zichzélf onder water verstoppen).

En de ander
En als laatste vraag: ben jij bereid om onder de waterspiegel van de ander te kijken?
Dat betekent: niet vanuit verwijt of je eigen gelijk willen halen, maar vanuit, begrip, respectvolle nieuwsgierigheid, noem het compassie en liefde, te vragen wat de ander zo boos, geïrriteerd, verdrietig of blij maakt en wat hij/zij nodig heeft?

Kan jij de ander uitnodigen en ruimte geven om naar zijn eigen wortels of bodem te kijken?
Met als doel: elkaar begrijpen en weer/meer ontspanning en verbinding te ervaren.

Uiteindelijk is dát samen onderweg zijn naar vrede: boven én onder water.

De figuurlijke en letterlijke campingtafel

Geniet je van je vakantie? Of wordt je (zo nu en dan) geconfronteerd met gevoelens van irritatie en onrust?
Soms dringt zich ineens de gedachte aan je op: “het lijkt wel of we ons huishouden van alle dag gewoon verplaatst hebben! Niks ontspannen vakantie. Ze gaan ervan uit dat ik nu ook dit of dat doe, maar ik heb verdorie VAKANTIE.”
Oh oh … tijd voor de campingtafel-check!

Terwijl ik deze video voorbereidde moest ik ineens denken aan mijn nog steeds zeer creatieve tante Ada Bunschoten-Reitsma.
Zij is beeldend kunstenaar en werkt al vele jaren, vooral met verf.

In haar schilderijen gebruikt zijn meerdere technieken en er zijn in al die jaren meerdere thema’s in haar werk voorbijgekomen.
Ik realiseer me nu dat er een thema is dat mij altijd zeer geraakt heeft: de eettafel.

Er zijn van haar hand prachtige (grote) schilderijen met een in meer of mindere mate realistische of abstracte eettafel.
Soms met mensen eraan, en soms alleen de tafel; gedekt als stil teken van verbinding.
Kijk maar, als je het leuk vindt.

En dit is precies maar tip drie over gaat: in dit geval de campingtafel als metafoor voor verbinding en ontspanning tijdens jullie vakantie. Een plek om even in te checken bij elkaar.

En dan: fijne vakantie verder!!!!

Ik wens jullie een stabiele campingtafel met vele fijne momenten samen.