Wat is de waarde van onder water kijken?
Ik maakte een fijne wandeling in de omgeving van Bronkhorst, nabij de IJssel en langs de ‘Grote Beek’.
Het water in de beek was helder zacht groen en was behoorlijk in beroering vanwege de flinke wind.
Op een bepaalde plek zag ik een mooi schouwspel. Een zichtbare wereld aan de oppervlakte en een prachtige onderwaterwereld, die in dit geval ook goed zichtbaar was.
Het leek wel of er scheuren in het wateroppervlak zaten.
Openingen die mij uitnodigden verder te kijken.
Ik werd meteen geïnspireerd tot het opnemen van het filmpje, dat de kern is van dit BLOG.
Het deed me denken aan mezelf en aan ons mensen.
Waarom?
Herken jij ook, dat je soms geen idee hebt waarom je doet zoals je doet?
En vraag je je ook zo vaak af waarom een ander toch altijd zo vreselijk ……. (vul maar lekker zelf in) is?
Kijk hier hoe de Grote Beek in de Achterhoek ons een inkijkje in dat vraagstuk geeft.
Potverdikkie
Laat ik beginnen bij mezelf.
De laatste tijd reageer ik nog weleens geïrriteerd. Vooral naar de mensen in mijn directe dagelijkse omgeving. Ook nog eens degenen die mij lief zijn.
Dat is mijn zichtbare buitenkant.
Soms vraag ik mezelf ook af: ”potverdikkie, waarom doe ik dat nou toch?”.
Ik erger me aan mezelf.
En reken maar dat die anderen dat ook doen: zich ergeren aan mij.
En die twee buitenkanten botsen. En dat maakt me nog méér geërgerd.
Ja duhuh … dat versterkt elkaar lekker.
Patroon doorbreken? Duik onder water
Als ik daarin verandering wil brengen, ben ik zelf natuurlijk aan zet. Zover ben ik inmiddels wel.
Als ik blijf staren naar de anderen, me blijf ergeren aan hun gedrag en me afsluit, verandert er waarschijnlijk niet veel. In ieder geval niet in mij!
Wil ik iets veranderen, dan zal ik naar mijn eigen ‘onderwaterwereld’ moeten willen kijken, om daar de werkelijke oorzaak van mijn irritatie te ontdekken.
Ik zie dan bijvoorbeeld hoe ik mezelf staande houd in een steeds veranderende omgeving. Ik zie dat het mijzelf moeite kost, ontspannen te blijven.
Ik ervaar mijn verlangen naar rust of eigen ruimte. En ik zie dat ik me daarvan telkens laat afleiden door te weinig grenzen te trekken, of me te bemoeien met anderen.
Ik zie …… zoveel!!!!! daar diep van binnen, onder water.
Zucht
En die ontdekking zorgt al voor de eerste ontspanning in mijzelf.
Jippie! Wat fijn om te ontdekken wat zich onder mijn ‘wateroppervlak’ bevindt.
Wat een opluchting om dat ruimte te geven: er te mogen laten zijn.
Nu zie ik in ieder geval mijzelf weer beter. Neem ik mijzelf serieus.
Ik kan al weer wat meer ademen.
Irritant spelletje
En…als ik zowel boven als onder water kijk, bemerk ik, dat ik van mijn onderwaterwereld NIETS aan anderen laat zien.
Ze moeten maar raden, wat zich achter mijn gedrag (lees irritatie) schuilhoudt.
Ik hoop op begrip (als ik heel eerlijk ben verwacht ik dat zelfs), maar ik maak niet openlijk kenbaar, wat er zich in mij afspeelt en waar ik behoefte aan heb.
Jeetje, wat ben ik een irritant soort Mastermind-spelletje voor mijn omgeving.
Ze zien van mij alleen de bruine randjes en de onrustige beweging, maar niet de zachtheid en het verlangende leven daaronder.
Keuze-effect
En dan besluit ik helderheid te gaan geven.
Ik wacht niet meer af tot zij mij komen ‘redden’.
Ik besluit om te beginnen in ieder geval één iemand in mijn (zich irriterende) omgeving een kijkje te gunnen in mijn onderwaterwereld.
Ik besluit kwetsbaar te zijn. Best spannend hoor, want misschien word ik nu wel helemaal afgewezen.
Ik geef openheid van zaken.
En dan ontstaat me toch een mooi gesprek!
En dan ervaar ik me toch een verbinding!
En dan merk ik toch dat er wederzijds begrip ontstaat!
Zichtbaarheid
Ja: wederzijds begrip.
Want wat ik niet deed, deed die ander ook niet.
Ook die ander blijkt zijn of haar onderwaterwereld te hebben, die voor mij niet zichtbaar was en waar ik alleen maar naar moest raden.
En het feit dat die belangrijke belevingswereld van de ander voor mij onzichtbaar bleef, maakte dat ik sneller geneigd was om van aannames uit te gaan. Niet handig, niet ‘coach-like’, maar wel menselijk.
Tja … en een aanname is niet de waarheid.
Als het water troebel is, hoeft dat nog helemaal niet te betekenen, dat onder het wateroppervlak alleen maar vieze drek zit.
Vanuit die zichtbaarheid, dat overzicht, blijken er ineens allerlei nieuwe dingen en acties mogelijk te zijn.
En het mooie is bovendien, dat ik met het vergroten van mijn zichtbaarheid, de ander kon uitnodigen om ook zichtbaar te worden!
Vragen
Dat was ik.
En nu jij!
Wordt het ook eens tijd dat jij gaat kijken in je eigen onderwaterwereld?
Wat wil er bij jou graag gezien worden aan gevoelens en verlangens?
Hoe lang loop je er al mee rond?
In hoeverre laat jij dat zien aan anderen?
Of ben jij ook zo goed in dat Mastermind-spelletje spelen met je dierbaren, vrienden of collega’s? Terwijl je misschien, heel eerlijk, ook graag beter contact wilt hebben met ze.
Jij
Heb je je wel eens afgevraagd wat het je zou kunnen opleveren, als anderen je beter zouden kennen of kunnen zien wat jou bezighoudt?
Moet je je voorstellen hoeveel ontspanning je dat op kan leveren en wat we op die manier aan anderen kunnen bieden?
Aan je kinderen bijvoorbeeld.
Zelf transparant en zichtbaar worden, geeft kinderen de ontspanning om niet meer te hoeven raden.
Of erger nog: op hun tenen te hoeven lopen, om jou te sparen (want kids vinden het zo fijn als wij ons als ouders prettig voelen; daar hebben ze heel veel voor over. Zelfs zichzélf onder water verstoppen).
En de ander
En als laatste vraag: ben jij bereid om onder de waterspiegel van de ander te kijken?
Dat betekent: niet vanuit verwijt of je eigen gelijk willen halen, maar vanuit, begrip, respectvolle nieuwsgierigheid, noem het compassie en liefde, te vragen wat de ander zo boos, geïrriteerd, verdrietig of blij maakt en wat hij/zij nodig heeft?
Kan jij de ander uitnodigen en ruimte geven om naar zijn eigen wortels of bodem te kijken?
Met als doel: elkaar begrijpen en weer/meer ontspanning en verbinding te ervaren.
Uiteindelijk is dát samen onderweg zijn naar vrede: boven én onder water.