Allerzielen: jij en jullie relatie in het licht van overledenen
Een ritueel
2 november noemt men ook wel Allerzielen; een dag die in de rooms-katholieke kerk is ingesteld als gedenkdag van de overledenen. Ook in protestantse kringen heeft deze gedenkdag zijn intrede gedaan.
In een ritueel wordt de naam van mensen die dit afgelopen jaar zijn overleden hardop genoemd.
En zoals dat voor vele christelijke feest/gedenkdagen geldt, ligt het begin van deze viering in een heidens feest (volgens Wikipedia).
Maar wat heb je er aan?
Het gedenken van dode mensen?!
Hun naam noemen?!
Jij kent het belang
Als je een dierbare verloren hebt aan de dood, zoals dat zo bijna theatraal heet, dan weet je hoe belangrijk het kan zijn om de herinnering te koesteren.
En ook wanneer anderen blijk geven van het belang van die overleden persoon in hun leven en in jouw leven, ervaar je de erkenning; van deze dierbare en ook van jezelf. (Het gedicht hieronder gaat daarover)
Veel mensen zullen herkennen dat ze teleurgesteld zijn in vrienden en bekenden, omdat ze het idee hebben dat anderen vinden dat ze na het overlijden van hun dierbare (sneller dan ze zelf willen) het gewone leven nou maar weer eens op moeten pakken.
Alsof je je herinneringen en de emoties om het verlies maar aan de kant moet zetten.
Vooral niet te lang bezig zijn verdriet en rouw.
Waarmee snel voorbij wordt gegaan aan het proces van rouw, dat voor ieder persoon een ander proces is, dat niet volgens (door anderen) vastgestelde normen hoeft te verlopen.
Er zit echter wel wat in, als je in de herinnering blijft hangen!
Dat belemmert je om het NU te leven en je 100% te verbinden met je eigen leven.
Herinneren, herkennen en ook leven
Toch is er nog een manier om te gedenken, die wel degelijk te maken heeft met het NU in jouw leven.
Dat is je te realiseren dat deze persoon een onderdeel is van het energetische systeem van jouw leven. Je bent onlosmakelijk met deze persoon verbonden.
Dat geldt vooral wanneer het om een familielid gaat zoals een ouder, broer of zus, grootouder of overgrootouder zelfs.
Het is uitermate zinvol om je te realiseren, dat dit familielid (dood of levend overigens) invloed heeft of heeft gehad op jouw bewuste en onbewuste gedrag, overtuigingen en patronen.
Niet altijd prettig overigens om te ontdekken en te ervaren (waardoor je geneigd bent om het als negatief te bestempelen).
Denk maar eens aan wat er in je omgaat als iemand tegen je zegt: “Nu ben je precies je moeder!”
Aan de andere kant zijn er ook vele, door jou of je omgeving als positief bestempelde gedragingen, kwaliteiten en karaktertrekken, die je meegekregen hebt vanuit bijvoorbeeld je voorouders.
Toch waardevol om naar te kijken.
Waardevol, omdat je met deze wetenschap en ontdekking jezelf beter leert kennen; je jouw vooral onbewuste patronen beter kunt begrijpen en van daaruit meer bewuste (veelal andere) besluiten kunt nemen.
Herkenning in je liefdesrelatie
Ook voor partners in een liefdesrelatie is het zinvol om zich te realiseren, dat (oude) familiepatronen, of de band met een overleden familielid, zichtbaar kunnen zijn in je eigen relatie van nu. En dat kan jullie behoorlijk in de weg zitten.
Meestal volkomen onbewust, maar oh zo fijn als je het wilt en kunt gaan herkennen.
Herinneren, herkennen, dankbaar en vrij zijn
Zo wordt je dan dus vrijer in je handelen! Minder gebonden aan je automatische piloot.
Je kunt het besluit nemen, manieren van denken en handelen die jou in je huidige leven niet meer dienen, los te laten of te transformeren.
Je kunt ook herkenbare manieren van handelen en denken bewust koesteren en laten groeien.
Vanuit dat bewustzijn, deze (h)erkenning én het nieuwe besluit kan je en ga je steeds meer worden wie jij zelf bent, wetende waar je vandaan komt; waar je wortels liggen.
Dat hoef je dan overigens niet uit boosheid te doen.
Dit kan uit dankbaarheid: in de wetenschap dat deze (overleden) familieleden ook waren wie zij konden zijn, gegeven hun eigen plek, tijd en situatie in het systeem waar jullie beiden een onderdeel van zijn.
Een systeem waarbinnen jij dus kunt groeien in jouw persoonlijke ontwikkeling,
ondanks of dankzij …
2 november samen vlammen
Op in ieder geval één dag in het jaar zou je bewust stil kunnen staan bij deze niet meer aanwezige en toch herkenbare schakels in jouw bestaan.
Het kan een mooi gebaar zijn hun naam eens te noemen of een foto in het licht van een kaars te zetten; als symbool van een deel van de vlam van het leven die in jou brandt.
En zeker als het gaat om (groot)ouders kun je je realiseren dat het dankzij hen is, dat jij hier bent, mag genieten van onze mooie aarde, dat je jezelf mag ontwikkelen en dat je het leven wellicht zelf mag doorgeven.
Dat doorgeven van het leven doe jij dan op jouw beurt weer vanuit wat voor jou mogelijk is op dit moment.
Met het noemen van hun naam, erken je hen én jezelf in de wortels en takken van jouw levensboom!
Benoemen
woorden vinden soms
zo moeilijk de weg
naar boven
ze blijven steken
breken
zo ergens rondom mijn hart
als je me vraagt
en ik niet precies
weet wat ik mis
of hoger nog
zo ergens bij mijn strot
lopen ze vast
krast het als ik slik
ben ik nog steeds niet uitgejankt?
vind je het raar
dat ik staar
in het oneindig
op zoek naar
letters, woorden, zinnen
die passen
bij wat in de diepte
zo voelbaar is?
dat gemis
een gat
een steen
maar noem haar naam
en het gat vult zich
noem zijn naam
en de steen lost op
in beelden
helder
zo helder, als was het nu
nog steeds
die naam brengt weer tot leven
dat wat zo even
of al veel langer
leek verdwenen
die beelden
die gevoelens
vormen zich
tot weer beleven
herkenbaar
zo tastbaar even
dat ik ’t ineens weer weet
dat wat ik mis
sinds hij.. zij.. er niet meer is
ja ineens
is het benoembaar
dus noem hem maar
die naam
alsjeblieft
en nog eens
en nog eens
‘t helpt me
zo kostbaar
herinneren
als een deel
dat niet afgesloten is
van mij
leven én gemis
maken vrij
ja heus
als het mag zijn
allebei
benoembaar