(met oefening hieronder)
Mijn gesprek met de regen
Mijn gesprek met mijn cliënten
Mijn gesprek met collega coaches
Mijn gesprek met de stilte (wanneer ik mijn mobiel laat liggen)
Mijn gesprek de natuur
Mijn gesprek met mijn oude vader
Mijn gesprek met mijn zus
Mijn gesprek met ‘het mantelzorgen’
Mijn gesprek met mijn kleindochter van bijna 4 maanden
Mijn gesprek met de spring-in-‘t-veld-kleindochter van 5
Mijn gesprek met mijn gekneusde ribben
Mijn gesprek met de eindeloze regen van vandaag
Het zijn…..allemaal….gesprekken met mezelf.
Met mijn diepere ik of Ik.
Herken jij daar iets van?
Ik heb het daar wel eens over met dierbare collega-coaches.
We bemerken dat het regelmatig gebeurt dat we ons afvragen: “Wie ben ik nou aan het coachen? Mijn cliënt of mezelf?”
Als je uitgaat van het principe dat alles energie is én dus dat alles met alles en iedereen met iedereen verbonden is, is het bovenstaande heel logisch.
Vandaag, in mijn caravan, in de continue stroom van regen, ben ik het me weer heel bewust.
Hoe?
Omdat ik waarneem.
Hoe?
Ik roep de wijze waarnemer in mijzelf op; mijn volle aandacht, en ga naar binnen.
Maak mezelf zacht vanbinnen: kijk met zachte gesloten ogen.
Laat mijn gewicht helemaal zakken diep in mijn bekken; zachte billen, zachte vagina, zachte bovenbenen en voeten.
Maak ruimte in mijn bekken, vooral bij mijn stuitje en het gebiedje van mijn staartbeen en lendenwervels. Ik ‘leun’ daar met mijn aandacht.
Soms visualiseer ik daar mijn voormoeders, met hun hand in mijn onderrug.
Ik laat me zakken: vol in de overgave.
Steeds maar weer.
Zonder oordeel, wanneer ik daar weer spanning ontmoet.
Bij iedere bewuste uitademing en lage inademing (schouders laag houdend en die inademing vanzelf laten komen) zak ik weer en meer.
Mijn hart is rustig.
Ik treed de stilte in mij binnen en voel dat er buiten ook stilte ontstaat (op die regendruppels na, die tikken op het caravandak 😉).
Waarom doe ik dit?
Omdat ik het mezelf gun.
En omdat ik weet dat het nodig is; deze gesprekken met mijzelf.
En dan gebeurt het…..
Tijdens het steeds maar weer ‘binnenblijven’ met mijn aandacht, zachter worden, leunen en ademen (vooral uitademen en weer openen), klopt de emotie aan.
Een zacht verdriet.
Het dient zich aan. Als het kleine meisje in mij.
Ze laat zich nog niet helemaal zien.
Het is okay.
Ik zie haar.
Ik ‘zie’ het zachte verdriet.
Ik ben bereid het te ontvangen, wanneer de tijd rijp is.
Blijkbaar niet nu.
Of toch….al is het niet in volle omvang?
Of toch?
Is het goed zoals het nu is?
Ontvangen is voldoende.
Een zachte ontvangst. Zoals ze zich zo graag wenst.
Met open armen. Met open bekken.
Egoïstisch?
Nee, zeker niet.
Want vanuit het verbonden zijn met die diepte in mijzelf, kan ik meer verbonden zijn met de ander.
Vanuit de zachte overgave aan wie ik werkelijk ben daar diep vanbinnen, kan ik het oprechte gesprek aan.
Het gesprek met de regen.
Het gesprek met mijn cliënt, collega, vriendin, vader, zus en vele anderen.
Het gesprek met mijn gekneusde ribben, waarachter mijn verlangende hart.
En het gesprek met de creatieve levensenergie vanuit mijn kern in mijn onderbuik.
Vanuit deze plek kan ik geven.
Zonder mijzelf te verliezen.
Och wat heerlijk.
Omdat ik jou dit ook gun geef ik je bijgaande ingesproken oefening: de Waarnemer.
Combineer maar met wat ik hierboven schreef.
En doe dat vooral vaak.
Met zachtheid voor jezelf.
Dan zijn we samen zacht.
Want alles is met alles en iedereen met iedereen……